شرح فصوص الحكم - حسين بن حسن خوارزمي

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست

نام کتاب : شرح فصوص الحكم نویسنده : حسين بن حسن خوارزمي جلد : 1 صفحه : 450

يادداشت مصحح: مقدمة 15

در اثبات اينكه : اين شرح فصوص از خوارزمى است: مقدمة 16

[ اشاراتى دال بر اينكه مؤلف كمال الدين حسين خوارزمى است ]: مقدمة 17

ب - إرجاع به شرح مثنوى: مقدمة 18

مؤخّره ( تكملهء مقدّمه ): مقدمة 28

مقدّمه در بيان تباين مشارب ارباب حال	11
فصل اوّل در حضرات ذاتيه وبعض مراتب كليه	18
فصل دوم در بيان اسماء وصفات	21
فصل سيوم در عوالم و حضرات كه مسمّاست به مجالى ومطالع ومنصات	24
فصل چهارم در كشف سِرّ بدو و ايجاد وبيان طريق مبدأ ومعاد	27
فصل پنجم در بيان ولايت ونبوّت ورسالت	31
طرق موصله به حضرت حق جلّ ذكره	38
اختلاف ملل ونحل و وحدت اديان	39
در معنى آل رسول ومراتب قرابت به او ( ص )	43
رؤياء ابن عربى در خصوص بروز دادنِ فصوص الحكم	44
در اينكه ابن عربى وارث رسالت محمد مصطفى ( ص ) است	50
آنچه در فصوص الحكم آمده ؛ از اسرار حضرت بارى تعالى است بى تصرّف ابن عربى	51
در اينكه آدم كون جامع است	55
در آنكه حق تعالى عالم را بر مقتضاى اسماء حسنى ايجاد كرده است	58
در تجلّيات دوگانه حق	59
در وجه تسميه انسان و خليفه به كون جامع	66
در اينكه حفظ عالم در يدِ انسان كامل است	70
در اينكه ملايكه طاغيان ارض اند	77
در اينكه بيان شيخ در فص آدمى بيان ارتباط است ميان حق و عالم	81
در اينكه انسان مركّب از دو عالم روحانى و جسمانيست	88
بيان چگونگى نسبت صفات به حق و عبد	89
در اينكه توجّه يدين به خلق انسان از براى جامع بودنِ اوست	93
در اينكه ابليس جزوى از عالَم است	96
در اينكه خلافت بر انسان كامل درست آمد لا غير	97
در اينكه آدم مجموع عالم جبروت و ملكوت است	100
در علم حق و علم عبد	119
در معرفت بقاى نفس در برزخ	125
در اينكه ظهور عين سالك عين ظهور حق است	126
در علم خاتم رسل و خاتم اولياء	129
در اينكه رسالت و نبوّت تشريعيه منقطع مى شود امّا ولايت انقطاع نمى پذيرد	130
در تعبير رؤياى ابن عربى مبنى بر اينكه ختم ولايت به وى خواهد بود	133
در چگونگى تمثيل نبوّت به لبنه	135
در اقسام ولايت مطلقه و مقيده يا عامه و خاصه	138
تحقيق در اسماء الهى	142
در اينكه علم اسماء الهيه به شيث ( ع ) اختصاص دارد	146
در بيان مشيّت و ارادت	155
در اينكه اوّل كسى كه قايل به تناسخ شد شيث بود	159
در اينكه تشبيه صرف نيز تقييد و تحديد حق است	170
در اينكه حدّ انسان عبارت از ظاهر و باطن اوست	172
در اينكه همه مظاهر عالم حق را تسبيح مى گويند	173
در اينكه ناطق و حامدِ على الحقيقه حق است	174
در تبيين آيه شريفه ليس كمثله شيء	176
در اينكه اگر نوح ( ع ) قوم را به تشبيه و تنزيه دعوت مى كرد اجابت مى كردند	177
در اينكه محمد ( ص ) امت را به تشبيه و تنزيه دعوت كرد و آنان اجابت كردند	180
در اينكه دعوت كردن بسوى حق مكر است	187
در اينكه الوهيت نيز مظهرى از مظاهر حق است	189
در اينكه ظلم بمعناى حيرت است	192
در وصف حيرت موسوى	193
در اعدامى كه بر اثر تجلّى قهارى رخ مى دهد	197
در اينكه چرا نوح ( ع ) در مقام مناجات الله تعالى را « رب » خواند	199
در موت ارادى و طبيعى	200
در اينكه ابن عربى « والدى » را به عقل و طبيعت تفسير كرده است	204
در تفسير مؤمنان به مجردات ، و مؤمنات به نفوس	205
در چرايى تخصيص فلك آفتاب ( يوح ) به معرفت اسرار نوح	206
در علوّ مكان و علوّ مكانت	208
در اينكه علوّ مكانت از اختصاصات من عند الله است	213
در تفسير قول ابو سعيد خراز كه الله تعالى شناخته نمى شود مگر به جمع ميان اضداد	219
در اينكه فعل شيخ از نفس او نيست بل به امر پروردگار است	226
در اينكه اسماء الهى على بذات خود است	232
در خلت خليل الله و تخلل نبى ما ( ص )	236
در اينكه خواندن ابراهيم را ، خليل الله بعلت تخلل اوست در حق	238
در اينكه حمد افاضه وجود حق راست فقط	253
در شرح اينكه اختفاى او تعالى در مظاهر چون اختفاى غذاست در مغتذى	254
در اينكه حق بنده را در جميع مقامات مى شناسد و بنده حق را در بعضى مواطن مى داند	256
در مساعده بنده حق را در خصوص ظهور اسماء و صفاتش	257
در اينكه فدا در نزد ابن عربى از براى اسماعيل نبود	263
در آنكه هر چه اقرب است به حق ، افضل است	265
در قول سهل تسترى كه بسائط اقرب است به حق از مركّبات	268
در اينكه ابراهيم خليل ( ع ) رؤياى خود را تعبير نكرد	269
در آنكه رؤياى ابراهيم به تعبير حاجت داشت	271
در اينكه حكم حق در جميع مواطن ساريست	278
در بيان ايجاد صور در خيال	281
در اينكه عبد از روى ايجاد صور و حفظ ، أنا الحق تواند گفت	284
در اينكه بنده هر ساعت در شأنى است از شؤون	286
در اينكه زوال مربوب موجب زوال ربوبيت است	291
در اينكه عين عبد و ربوبيت ربّ هرگز زايل نمى شود	292
در مفهوم جنّت نزد علماء ظاهر و عارفان به سرّ باطن	296
در شناخت نفس خود و ربّ خود	298
وأنت ربّ وأنت عبد	299
در اينكه حق راضى از عباد است و عبد مرضى از رب	300
در تقابل حضرات ربوبيت و عبوديت	301
در اينكه حق را موجود خارجى و مجرّد از اكوان دانستن خطاست	304
در اينكه وحى في الحقيقة ملقى در حق غير نباشد	306
در اينكه نعيم اهل شقاوت عذاب خوانده مى شود	310
در كيفيّت عذاب نسبت با عاصيان ومحجوبان و منافقان و كافران	311
در مفهوم لغوى و اصطلاحى دين و فرق آن با شرع	315
در اينكه سعادت عبد را فعلش اثبات مى كند	317
در اينكه رهبانيت من عند الله نيست	318
در اينكه فعل حق و عبد مقابل يكديگر باشد	321
در اينكه در خارج هيچ وجودى نيست مگر وجود حق	323
در اقسام دوگانه امر الهى	328
در اينكه رسول و وارث او طبيب اخراوى است مرنفوس را	330
در شناخت واقعاتى كه در نوم روى مى دهد	333
هر آنچه در كون وارد است به تعبير نياز دارد	335
در وحى و الهاماتى كه در نوم پيش مى آيد	336
هر آنچه در صورتى غير صورت اصلى نموده شود بر اثرِ ارادت مرئى يا رائى است	337
در اينكه محمد ( ص ) حس را نوعى از انواع نوم دانسته است	338
در اختلاف ادراك محمد ( ص ) و يوسف ( ع ) از صور مرئيه	339
در اينكه قائم به ولايت خاصه محمديه جامع مراتب ولايات همه انبياء است	340
در اينكه عالم را وجود نيست جز به حق	341
در اينكه اعيان ، ذات الهيه اند	344
در اينكه وجود را نسبت به اعيان سه اعتبار است	350
در اينكه كلّ وجود خيال است	351
در اينكه اعيان ثابته ما ظلّ او تعالى اند	358
در اينكه طاعت خلق ، ظل طاعت حق است	363
در اينكه حق مشهود است و خلق موهوم	365
در اينكه اختلاف علوم به اختلاف جوارح است چون اختلاف طعم آب به سبب اختلاف بقاع	367
در اينكه حكمت احديه از علوم ارجل است	368
در اينكه جهنم مظهرى كلّى است از مظاهر الهيه	370
در قرب و بُعد بنده به حق	371
در اينكه عارف دعوت بحق را از سر بصيرت مى كند	374
در آنكه همه عالم عباد الله اند	379
در اينكه جوارح را حيات و نطق است	381
در تحديد و بيان مرتبه عمائيه	386
در بيان آيه ليس كمثله شيء	387
در آنكه حق متعيّن است به تعيّن هر متعيّنى	388
در اينكه حق مغتذى به اعيان ، و اعيان مغتذى به حق است	390
در كيفيّت نَفَس رحمانى و نَفَس انسانى	392
در اينكه متقيان حق را وقايه انفس خويش سازند	393
در چگونگى رؤيت عارف رأئى و مرئى را	398
در رؤيت حق بر حسب معتقد عبد	399
در تفسير يؤمن ببعض ويكفر ببعض بر حسب رؤيت حق	400
در اينكه خداى تعالى در هر جهت و أينى متجلّى است	401
در اينكه توجه بجانب قبله در نماز دليل نيست بر اينكه حق فقط در جانب مسجد حرام است	402
در كيفيّت سعيد بودن و شقى بودن	403
در قائمون بحق و قائمون به غير حق	406
در اينكه عالم از حضرت فرديّت موجود شده است	407
در تكوين و تكوّن	408
در اينكه حكمت صالح در اهلاك قومش مبنى بر تثليث بود	415
در كيفيّت سعادت و شقاوت	416
در اينكه حق نزد علماى ظاهر راحم است و مرحوم نيست	419
معانى مألوه در كتابهاى ابن عربى	420
در اينكه الوهيت و ربوبيت طالب مألوه و مربوب است	421
در اينكه افتقار از حيثيت ربوبيت و الوهيت است	422
در تفسير رحمت	423
در انواع تجلى هاى غيب و شهادت	427
در اينكه تجلّى حق در سعت قلب بحسب صور اعتقادات عبد است	428
در اينكه علم عارف غايت ندارد	429
در تعميم وجود بر اعيان	431
در نتيجه غفلت از مقام وحدت	432
در مراتب شهود و رؤيت	436
أيضاً در اختصاص حكمت قلبيه به كلمه شعيبيه	439
رؤيت حق در صورت معتقد عبد	440
در ترقى سالك در سير و سلوك از علم به عين	441
در چرايى آنكه محجوبان را بر خلق جديد اطلاع نيست	449

نام کتاب : شرح فصوص الحكم نویسنده : حسين بن حسن خوارزمي جلد : 1 صفحه : 450

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست