انقياد طوعا لا كرها . كما قال الله تعالى : « فَلا وَرَبِّكَ لا يُؤْمِنُونَ حَتَّى يُحَكِّمُوكَ فِيما شَجَرَ بَيْنَهُمْ ثُمَّ لا يَجِدُوا في أَنْفُسِهِمْ حَرَجاً مِمَّا قَضَيْتَ وَيُسَلِّمُوا تَسْلِيماً » [20] . قال رضى الله عنه : « امّا بعد : فانّى رأيت رسول الله عليه السّلام في مبشّرة أريتها في العشر الآخر من المحرّم سنة سبع و عشرين و ستّمائه . » يعنى : بعد از حمد حضرت پروردگار و درود بر نبى مختار ، بدرستى كه ديدم حضرت رسول الله و جناب حبيب الله را در خوابى بشارت دهنده كه نموده شدم ، و آن نمايش از حق بود بى آن كه من قصد و ارادت كرده باشم . شعر :
< شعر > ولى ناگهانى عنايت رسيد كه اى من غلام چنان ناگهان يكى جذب حق به ز صد كوشش است نشانها چه باشد بر بى نشان نشان چون كف و بى نشان بحر دان نشان چون نهان ، بى نشان چون عيان ز خورشيد يك جو چو ظاهر شود بروبد ز گردون ره كهكشان < / شعر > و اين تمهيد عذر است در اظهار اين كتاب ، چه اولياء الله امناى آن جناباند ، و وظيفهء ايشان حفظ اسرار است و پوشيدن رازهاى يار از اغيار است . آرى ، شعر :
< شعر > و مستخبر عن سرّ ليلى رددته فأصبح من ليلى به غير يقين يقولون خبّرنا فأنت امينها و ما انا ان خبّرتهم بامين < / شعر > مگر مجنون گويد ، بيت :
< شعر > كسى [21] كه سرّ غم عشق بر زبان راند زبان بريده ، سيه روى چون قلم باشد < / شعر > امّا چون محب محكوم تجلَّى است ، جز سخن او گوش نكند ، لا جرم بىفرمان او نگويد ، و بى اذن او خاموش نكند . لمؤلَّف :
< شعر > چو عشق در سخن آرد حسين سوخته را به خويشتن نتواند كه او خموش كند < / شعر > پس اگر در رؤياى صالحه و مبشّرهء صادقه كه عديل وحى است به قول نبى امين و خواجهء كاينات كه : « لم يبق من النبوّة الَّا المبشرات » ، و آن را تفسير به رؤياى صالح كرد امر نبودى ، هر آينه به افشاى اسرار و إبراز راز قيام مىنمودمى . و اين بشارت از آن جناب مكرّم در عشر آخر بود از ماه محرم از شهور سال ششصد و بيست و هفت از هجرت . و چون رخصت اظهار اين اسرار و مشاهدهء جمال رسول

[20] س 4 ى 65 .
[21] قا : گهى .

44