< شعر > ندا رسيد به جانان ز خسرو منصور نظر به حلقه مردان چه مىكنيد از دور چو آفتاب برآمد چه خفته‌اند اين خلق نه روح عاشق روز است و چشم عاشق نور بجنب بر خود آخر كه چاشتگاه شدست از آن كه خفته چو جنيد خواب شد مهجور مگو كه خفته نيم ناظرم به صنع خدا نظر به صنع حجاب است از چنان منظور روان خفته اگر داندى كه در خواب است از آن چه ديدى نه خوش شدى و نى رنجور چنان كه روزى در خواب شد گلخن تاب به خواب ديد كه سلطان شدست و شد مغرور بديد خود را بر تخت ملك ، و از چپ و راست هزار صف ز امير و ز حاجب و دستور چنان نشسته بر آن تخت او كه پندارى در امر و نهى خداوند بد سنين و شهور ميان غلغله و دار و گير و بردا برد ميان آن « لِمَنِ الْمُلْكُ » < / شعر > و عزت و شر و شور درآمد از در گلخن به خشم حمامى زدش به پاى كه برجه نه مرده اى در گور بجست و پهلوى خود نه خزينه ديد نه ملك ولى خزينهء حمام سرد ديد و نفور بخوان ز آخر ياسين كه « صيحته فإذا » تو هم ببانگى حاضر شوى ز خواب غرور چو خفته‌ايم و ليكن ز خفته تا خفته هزار مرتبه فرق است ظاهر و مستور شهى كه خفت ز شاهى خود بود غافل خسى كه خفت ز ادبار خود بود معذور چو هر دو باز از آن خواب خويش باز آيند به تخت آيد شاه و به تخته آن مقهور لباب قصه بماندست و گفت فرمان نيست مگر به دانش داود و كوتهى زبور في هذه الحضرة بلسان يوسف المحمدي ما تقف عليه إن شاء الله .
يعنى در اين حضرت خياليّه بسيط قول خواهم كرد به لسان يوسف محمدى [ 135 - پ ] بسطى كه مطلع گردى بر آن .
هر آينه پيش از اين دانسته اى كه مرتبهء محمديه محيط است به جميع مراتب انبياء از روى نبوت و ولايت ، چه همهء مراتب از او متفرّع است چنان كه از روح كلى او متفرّع است جميع أرواح . و هر يك از ورثه او - عليه السّلام - قايم است بر ولايت نبيى از انبياء . و لهذا بعضى بر قلب ابراهيماند و بعضى بر قلب يوسف و بعضى بر قلب موسى - صلوات الله عليهم أجمعين - .
و قايم به ولايت خاصه محمّديّه جامع است مراتب ولايات همه انبياء را . پس وليى را كه قايم بر ولايت يوسف باشد از اولياى امت محمد - عليه السّلام - يوسف محمدى خواند ، از آن كه قايم به ولايت يوسف مظهر سرّ اوست ، لا جرم تسميه به اسم او كرده شد .

340