« وَفَوْقَ كُلِّ ذِي عِلْمٍ عَلِيمٌ » [37] زبان به طعن اهل قلوب كه مستكشفان استار اسرار غيوبند - نگشايد ، و آن چه نداند به بقعهء امكان حواله كند كه گفته‌اند : « لا يعرف الفارع ما فيه غيره حتّى ينتهى إليه سيره » . اى بسا آن چه حالى خطا مىنمايد ، چون بصر بصيرت او گشاده شود در ثانى حال به صورت عين صواب برآيد . نظم :
< شعر > چون خدا خواهد كه پردهء كس درد ميلش اندر طعنهء پاكان برد چون خدا خواهد كه پوشد عيب كس كم زند در عيب معيوبان نفس نكته ها چون تيغ پولادست تيز گر ندارى تو سپر واپس گريز پيش اين الماس بىاسپر ميا كز بريدن تيغ را نبود حيا < / شعر > فصل اوّل در حضرات ذاتيّه و بعض مراتب كليّه بدان كه حضرت هويت عبارت است از ملاحظهء ذات بىاعتبار ما عدا ، و قطع نظر از ما عداى او . و اين را حضرت غيب الغيب و أبطن كلّ باطن و هويّت مطلق نيز گويند . و هيچ شبهه نيست كه جواسيس تخيّلات و اوهام را گرد پيرامن جلالت اين حضرت و مقام راه گذر بر بسته ، و طيور إدراكات و افهام را طيران [38] هواى هويت ، دون درك المرام بال و پر بسته و شكسته است .
< شعر > به خيال در نگنجد تو خيال خود مرنجان ز جهت بود مبرّا مطلب به هيچ سويش < / شعر > أمّا حضرت احديّت عبارت است از ملاحظهء ذات به شرط قطع نظر از جميع ما عدا . و اين حضرت را احديّت بدان گويند كه در او كثرت مستهلك و مقهور است ، و احكام او در ازاى ظهور سلطنت وحدت مستور .
و اين حضرت را علم مطلق و حضرت وجود و حضرت جمع و مرتبهء عما نيز گويند ، از براى عماى أبصار اولو الانظار ، و حيرت بصاير ذوو الأفكار از ادراك اين حضرت .

[37] س 12 ى 76 .
[38] پا : طى آن .

18