< شعر > تجلى لي المحبوب خلف الستاير و شرفني لطفا بكشف السرائر فشاهدته في كل معنى و صورة و عاينته في كل خاف و ظاهر و خاطبته سر المقول حالتى و أبصرته جهرا به عين البصائر نظرت ببالي فأبصرت جهرة جمال حبيبى في مرايا المظاهر تبدّى جمال الحق في كل مظهر و ليس له غير الجلال بساتر < / شعر > [ 150 - ر ] < شعر > معشوقه عيان بود نمىدانستم با ما به ميان بود نمىدانستم گفتم به طلب مگر به جايى برسم خود تفرقه آن بود نمىدانستم < / شعر > فالعارف يدعو إلى الله على بصيرة ، و غير العارف يدعو الى الله على التقليد و الجهالة .
پس عارف به سوى حق دعوت از سر بصيرت مىكند از آن كه مىداند كه خلق را به سوى كه مىخواند و مىشناسد كه داعى كيست و مدعو كدام است . و در مىيابد كه از حكم كدام اسم او را خلاصى مىدهد و در حيطهء كدام اسم در مىآرد .
چنان كه حضرت الهى حبيب خويش را از اين دعوت اخبار مىفرمايد كه : « قُلْ هذِه سَبِيلِي أَدْعُوا إِلَى الله عَلى بَصِيرَةٍ أَنَا وَمن اتَّبَعَنِي » [18] . يعنى : بگوى اى محمّد واى حبيب حضرت احد كه اين سبيل من است كه به سوى حضرت الهى از سر بصيرت دعوت مىكنم من و متبعان من از اولياء كه ورثه دعوت انبيااند نه مقلَّدان كور دل و متمرّدان بى حاصل .
و غير عارف دعوت مىكند به تقليد و جهالت ، زيرا كه از ظهور حق در جميع مظاهر غافل است و از وحدت داعى و مدعو و مدعو اليه ذاهل ، از غايت بيگانگى اسرار يگانگى نمىداند و در هنگام دعوت از زبان مطلوب در گوش طالب فرو نمىخواند :
< شعر > من آن ماهم كه اندر لا مكانم مجو ما را برون در عين جانم ترا هر كس بسوى خويش خواند ترا من جز بسوى تو نخوانم مرا هم تو بهر رنگى كه خوانى اگر رنگين اگر سنگين ندانم گهى گويى خلاف و بى وفايى بلى تا تو چنينى من چنانم به پيش كور من هيچم خيالم به پيش گوش كر من بىزبانم سخن كشتى و معنى همچو درياست درآ زوتر كه تا كشتى برانم < / شعر > فهذا علم خاص يأتى من أسفل سافلين ، لأن الأرجل هي السفل من الشخص ،

[18] س 12 ى 108 .

374