تصور مىكنيم .
مگر همين من حركات وسكنات شما را براى زندگى بهتر تنظيم نمىكند ، مگر درد وناراحتى را به عنوان اعلام خطر در وجود شما نمودار نمىسازد كه هشيار باشيد واين موقعيت كه خطرى به كالبد مادى يا اجزا ونيروهاى درونى شما متوجه شده است ، با زندگى شما بازى مىكند ؟ اين من عالىترين نقش تنظيم وادامهء حيات ما را به عهده گرفته است ، به شرط اين كه هوى وهوس وخود پرستى ما بگذارد .
تفاوتى كه ميان نقش من ونقش خداوندى در زندگانى ما وجود دارد اين است كه نقش من محدود وبه ماوراى زندگى مادى ومعنوى دنيوى انسان تجاوز نمىكند ، در صورتى كه نقش خداوندى در بارهء انسان نامحدود بوده وموضوعات بيرون از توانايى واختيارش را در هندسهء كلى الهى كه از آغاز هستى گرفته وبه بىنهايت مىپيوندد ، در بر مىگيرد .
اگر يك توجه دقيقتر در كسانى داشته باشيم كه با تمسك بيك مكتب از خدا قهر كرده‌اند ، به اين حقيقت خواهيم رسيد كه آنان نيز نوعى از قهر كنندگان شخصى هستند كه به ديگران هم مىتوانند قهر از خدا را تلقين كنند ، ولى اين تلقين اثر جاويدانى ندارد ، زيرا انسان انسان است وخواهد انديشيد واگر امروز چون وچراهايش در زير خاك دفن شود ، نه تنها نخواهد پوسيد ، بلكه مانند دانه هايى كه در زير زمين پنهان شود وآب وهوا وآفتاب ومواد زمينى آنها را بروياند ، رويدادهاى علمى وفلسفى وهنرى وگسترش روابط انسان با انسان وبا جهان عواملى هستند كه آن چون وچراهاى در زير خاك غنوده را بيدار خواهد كرد وخواهد رويانيد .
برگرديم به مطلبى كه جلال الدين مطرح كرده است ، او مىگويد :
< شعر > ( ( 2208 ) ) كفر وظلم واستم بسيار او هست لايق با چنين اقرار او ؟
< / شعر >

648