به اعضاء مادى يا نمودهاى ديگرى كه در دو قلمرو انسان وجهان به وجود مىآوريم بوده باشد ، بلكه اين مزايا مربوط به روح ما است ، يعنى روح است كه بايد مزيتى به دست بياورد كه قابل عشق ورزيدن باشد .
اگر كوشش كنيم وطعم كمال را به من خويش بچشانيم . درك ودريافت وحركت عينى به سوى كمال آن صيقلى را به من ما مىبخشد كه با مبادى عالى هستى وسپس با مبدء هستى بخش رابطهء نزديك برقرار مىسازيم ودر اين هنگام است كه به عظمت ومزيتى كه روح ما به دست آورده است ، مىتوانيم عشق بورزيم .
اين عشق ورزيدن به خود غير از خود پرستى است كه بدترين بت پرستىها است ، زيرا در اين محبت وعشق خود انسانى كه سد راه او است مانند آينه‌اى مىگردد وموضوع حقيقى عشق را كه خدا است نشان مىدهد ، لذا مىتوان گفت : انسان در اين حال عشق به خود نمىورزد ، بلكه بدان جهت علاقه‌اى به خود پيدا مىكند كه شايستهء نشان دادن مورد علاقه وعشق حقيقىاش مىباشد . مادامى كه براى افراد نوع انسانى اين گونه محبت وعشق رخ ننموده است ، هيچ يك از محبتها وعشقهاى او ريشهء اساسى نداشته ، نام سود جويى را محبت خواهد گذاشت .
پس نخست با نور يزدانى من خود را صيقلى كنيم وبا صيقلى شدن من كه واقعيت نشان دهى وشايستگى خود را به منعكس ساختن نور الهى اثبات مىكند ، طعم محبت به خود وخدا را در يابيم ، در اين هنگام است كه محبت به ديگران نيز معناى معقول وصحيح خود را در اختيار ما خواهد گذاشت .

605