< شعر > ( ( 2026 ) ) وصف آن سنگى نماند اندر او پر شود از وصف خور او پشت ورو ( ( 2027 ) ) بعد از آن گر دوست دارد خويش را دوستى خور بود آن اى فتا ( ( 2028 ) ) ور كه خور را دوست دارد او به جان دوستى خويش باشد بىگمان < / شعر > « من » پس از صيقلى شدن جلوه گاه نور يزدانى مىگردد ، اگر شعاعى از محبت به خدا يا ديگران از او سر بكشد ، بىآنكه مسافتى را طى كند به خود آن « من » بر مىگردد بدين جهت است كه به طور قطع مىتوان ادعا كرد كه اكثريت قريب به اتفاق مردم محبتى به خويشتن ندارند ، زيرا انسانى كه هنوز نتوانسته است من خود را از چنگال مواد وپديده هاى ناخود آگاه طبيعت رها كند وبه اصطلاح جلال الدين هنوز سنگ است ، نه مىتواند محبتى راستين كه ناشى از تكامل است در درون خود به چيزى يا به كسى به وجود بياورد ، زيرا - < شعر > اين محبت هم نتيجهء دانش است كى گزافه بر چنين تختى نشست دانش ناقص كجا اين عشق زاد عشق زايد ناقص اما بر جماد < / شعر > ونه مىتواند موضوعى پيدا كند كه شايستهء عشق راستينش باشد . بنا بر اين بزرگترين بدبختى وورشكست بشر در قلمرو محبت به ديگران از همين ريشه بر مىآيد كه او هنوز نمىداند محبت چيست وچه موضوعى يا چه كسى قابل محبت است ؟ تعجب در اين است كه همين انسان روى اين محبت تفسير نشده وبىموضوع ، مكتبها ساخته غوغا وجنجال براه انداخته است اما اگر از او سؤال كنى كه آيا تو اصلًا خودت را دوست مىدارى يا نه ؟ در پاسخ شما مطالبى را خواهد گفت كه اگر خيلى آگاهانه وعالمانه باشد ، از اصل دفاع از حيات خويشتن تجاوز نخواهد كرد ، به عبارت روشنتر خواهد گفت : چگونه خودم را دوست نمىدارم ، در حالى كه تمام كوشش وفعاليتم را در راه حفظ

603