< شعر > ( ( 1818 ) ) منتظر مىايستد تن مىزند بر اميدى روى واپس مىكند ( ( 1819 ) ) اشك مىبارد چو باران خزان خشك اميدى چه دارد او جز آن ( ( 1820 ) ) هر زمانى روى واپس مىكند رو به درگاه مقدس مىكند ( ( 1821 ) ) پس ز حق امر آيد از اقليم نور كه بگوئيدش كه اى بطال عور ( ( 1822 ) ) انتظار چيستى اى كان شر رو چه واپس مىكنى اى خيره سر ( ( 1823 ) ) نامه ات آن است كت آمد به دست اى خدا آزار واى شيطان پرست ( ( 1824 ) ) چون بديدى نامهء كردار خويش چه نگرى پس بين جزاى كار خويش ( ( 1825 ) ) بىهده چه مول مولى مىزنى در چنين چه كو اميد روشنى ( ( 1826 ) ) نه تو را از روى ظاهر طاعتى نه تو را در سرّ وباطن نيتى ( ( 1827 ) ) نه تو را شبها مناجات وقيام نه تو را در روز پرهيز وصيام ( ( 1828 ) ) نه تو را حفظ زبان ز آزار كس نه نظر كردن به عبرت پيش وپس ( ( 1829 ) ) پيش چه بود ياد مرگ نزع خويش پس چه باشد مردن ياران پيش ( ( 1830 ) ) نه تو را بر ظلم توبه پر خروش اى دغا گندم نماى جو فروش ( ( 1831 ) ) نه ترازوى تو كژ بود ودغا راست چون جويى ترازوى جزا ( ( 1832 ) ) چون كه پاى چپ بدى در غدر وكاست نامه چون آيد تو را در دست راست ( ( 1833 ) ) چون جزا سايه است اى قدّ تو خم سايهء تو كژ فتد در پيش هم ( ( 1834 ) ) زين نسق آيد خطابات درشت كه شود كُه را از آنها گوژ پشت ( ( 1835 ) ) بنده گويد آن چه فرمودى بيان صد چنانم صد چنانم صد چنان ( ( 1836 ) ) خود تو پوشيدى بترها را ز حلم ور نه مىدانى فضيحتها به علم ( ( 1837 ) ) ليك بيرون از جهاد وفعل خويش از وراى خير وشر وكفر وكيش ( ( 1838 ) ) وز نياز عاجزانهء خويشتن واز خيال وهم من يا صد چو من ( ( 1839 ) ) بودم اميدى به محض لطف تو از وراى راست باشى يا عتو ( ( 1840 ) ) بخشش محضى ز لطف بىعوض بودم اميد اى كريم بىغرض ( ( 1841 ) ) رو سپس كردم بدان محض كرم سوى فعل خويشتن مىننگرم < / شعر >

545