< شعر > ( ( 1394 ) ) نفس ما را صورت خر بدهد او زان كه صورتها كند بر وفق خو ( ( 1395 ) ) اين بود اظهار سرّ در رستخيز الله الله از تن چون خر گريز ( ( 1396 ) ) كافران را بيم كرد ايزد ز نار كافران گفتند نار اولى ز عار ( ( 1397 ) ) گفت نى آن نار اصل عارهاست هم چو آن مارى كه آن زن را بكاست ( ( 1399 ) ) لقمه اندازه خور اى مرد حريص گرچه باشد لقمه حلوا وخبيص ( ( 1400 ) ) حق تعالى داد ميزان را زبان هين ز قرآن سورهء رحمن بخوان ( ( 1401 ) ) هين ز حرص خويش ميزان را مهل آز وحرص آمد تو را خصم ومضل ( ( 1402 ) ) حرص جويد كل بر آيد او ز كل حرص مپرست اى فجيل بن الفجل ( ( 1403 ) ) آن كنيزك مىشد ومىگفت آه كردى اى خاتون تو استا را به راه ( ( 1404 ) ) كار بىاستاد خواهى ساختن جاهلانه جان بخواهى باختن ( ( 1405 ) ) اى ز من دزديده علمى ناتمام ننگت آمد كه بپرسى حال دام ( ( 1406 ) ) هم نچيدى دانه مرغ از خرمنش هم نيفتادى رسن در گردنش ( ( 1407 ) ) دانه كمتر خور مكن چندين رفو چون كلوا خواندن بخوان لا تسرفوا ( ( 1408 ) ) تا خورى دانه نيفتى تو به دام اين كند علم وقناعت والسلام ( ( 1409 ) ) نعمت از دنيا خورد عاقل نه غم جاهلان محروم مانده در ندم ( ( 1410 ) ) چون درافتد در گلوشان جهل دام دانه خوردن گشت بر جمله حرام ( ( 1411 ) ) مرغ اندر دام دانه كى خورد دانه چون زهر است در دام ار چرد ( ( 1412 ) ) مرغ غافل مىخورد دانه ز دام هم چو اندر دام دنيا اين عوام ( ( 1413 ) ) باز مرغان خبير هوشمند كرده‌اند از دانه خود را خشك بند ( ( 1414 ) ) كاندرون دام دانه زهرهاست كور آن مرغى كه در فخ دانه خواست ( ( 1415 ) ) صاحب دام ابلهان را سر بريد وآن ظريفان را به مجلسها كشيد ( ( 1416 ) ) كه از آنها گوشت مىآيد به كار واز ظريفان بانگ ناله زير وزار ( ( 1417 ) ) پس كنيزك آمد از اشكاف در ديد خاتون را بمرده زير خر < / شعر >

473