< شعر > ( ( 1348 ) ) كرد ناديده ودر خانه بكوفت كاى كنيزك چند خواهى خانه روفت ( ( 1349 ) ) از پى رو پوش مىگفت اين سخن كاى كنيزك آمدم در باز كن ( ( 1350 ) ) كرد خاموش وكنيزك را نگفت راز را از بهر طمع خود نهفت ( ( 1351 ) ) پس كنيزك جمله آلات فساد كرد پنهان پيش شد در را گشاد ( ( 1352 ) ) رو ترش كرد ودو ديده پر ز نم لب فرو افكند يعنى صايمم ( ( 1353 ) ) در كف او نرمه جارويى كه من خانه را مىروفتم بهر عطن ( ( 1354 ) ) چون كه با جاروب در را وا گشاد گفت خاتون زير لب كاى اوستاد ( ( 1355 ) ) رو ترش كردى وجارويى به كف چيست اين خر بر گسسته از علف ( ( 1356 ) ) نيم كاره وخشمگين جنبان ذكر زانتظار تو دو چشمش سوى در ( ( 1357 ) ) زير لب گفت اين نهان كرد از كنيز داشتش آن دم چوبى جرمان عزيز ( ( 1358 ) ) بعد از آن گفتش كه چادر كن بسر رو فلان كس را ز من پيغام بر ( ( 1359 ) ) اين چنين گو وين چنين كن وآن چنان مختصر كردم من افسانهء زنان ( ( 1360 ) ) آن چه مقصود است مغز آن بگير چون به راهش كرد آن زيبا ستير ( ( 1361 ) ) بود از مستى شهوت شادمان در فرو بست وهمىگفت آن زمان ( ( 1362 ) ) يافتم خلوت زنم از شكر بانگ رسته‌ام از چار دانگ واز دو دانگ ( ( 1363 ) ) از طرب گشته بزان زن هزار در شرار شهوت خر بىقرار ( ( 1364 ) ) چه بزان كان شهوت او را برگرفت بز گرفتن گيج را نبود شگفت ( ( 1365 ) ) ميل وشهوت كر كند دل را وكور تا نمايد گرگ يوسف شهد شور ( ( 1366 ) ) اى بسا سرمست نار ونارجو خويشتن را نور مطلق داند او ( ( 1367 ) ) جز مگر بندهء خدا كز جذب حق با رهش آرد بگرداند ورق ( ( 1368 ) ) تا بداند كان خيال ناريه در طريقت نيست الا عاريه ( ( 1369 ) ) زشتها را خوب بنمايد شره نيست از شهوت بتر زافات ره ( ( 1370 ) ) صد هزاران نام خوش را كرده ننگ صد هزاران زيركان را كرده دنگ < / شعر >

471