< شعر > رخ نگردانم نگردم از تو من بهر فرمان تو دارم جان وتن ( ( 1252 ) ) گفت معشوق اين همه كردى وليك گوش بگشا پهن واندر ياب نيك ( ( 1253 ) ) كان چه اصل اصل عشق است وولاست آن نكردى آن چه كردى فرعهاست ( ( 1254 ) ) گفت آن عاشق بگو آن اصل چيست گفت اصلش مردن است ونيستى است ( ( 1255 ) ) اين همه كردى نمردى زنده اى هان بمير ار يار جان بازنده اى گر بميرى زندگى يابى تمام نام نيكوى تو ماند تا قيام چون شنود آن عاشق بىخويشتن آه سردى بركشيد از جان وتن ( ( 1256 ) ) هم در آن دم شد دراز وجان بداد همچو گل درباخت سرخندان وشاد ( ( 1257 ) ) ماند آن خنده بر او وقف ابد همچو جان وعقل عارف بىكبد ( ( 1258 ) ) نور مه آلوده كى گردد ابد گر زند آن نور بر هر نيك وبد ( ( 1259 ) ) او ز جمله پاك وا گردد به ماه همچو نور عقل وجان سوى اله ( ( 1260 ) ) وصف پاكى وقف بر نور مه است تابشش گر بر نجاسات ره است ( ( 1261 ) ) زان نجاسات ره وآلودگى نور را حاصل نگردد بد رگى ( ( 1262 ) ) ارجعى بشنيد نور آفتاب سوى اصل خويش باز آمد شتاب ( ( 1263 ) ) نى ز گلخنها بر او ننگى بماند نى ز گلشنها بر او رنگى بماند ( ( 1264 ) ) نور ديد ونور ديده باز گشت ماند در سوداى او صحرا ودشت چون كه زين ويرانه نورش باز گشت ماند در صحراى ديده باز گشت < / شعر >

452