بىهوده است اگر كسى ترازوى تاريخ را مخفيانه با سر انگشت بفشارد ، تمام كوششهايى كه از بيرون براى داخل شدن مىكنند وطعمه هاى فريب دهندهء دروغ را به كار مىگيرند ، سرانجام روى زمين .
تاريخ همه چيز را به جاى خود قرار مىدهد ، داغ ننگ را بر پيشانى دروغ گويان مىزند .
وعاقبت ، خشك انديشىهاى به دست آمده را بر باد مىدهد .
نگاه نكن كه تاريخ گاهى .
تحمل زيادى دارد .
محكمهء عالىاش .
خشن ومستقيم است .
بر گفته هاى پوچ تف مىكند .
وافتخار را به نامها باز مىدهد .
به نامهايى كه لايق افتخارند ، در مقابل انسانيت شريف است .
وهمچنان .
دقيق وبا فرهنگ .
بر خاك مىافكند نامهايى را .
كه ارزش نوشتن بر سنگ مرمر را ندارند . » [1]

[1] بهار در اوكراين ، برگزيدهء شعرهاى يوگنى يوتو شنكو - ترجمه خانم رايا نوزاديان - آقاى حسن بايرامى . .

353