< شعر > بقيه قصهء آهو در آخور خران [1] ( ( 908 ) ) روزها آن آهوى خوش ناف نر در شكنجه بود در اصطبل خر ( ( 909 ) ) مضطرب در نزع چون ماهى ز خشك در يكى حقه معذب پشك ومشك ( ( 910 ) ) يك خرش گفتى كه هان اين بو الوحوش طبع شاهان دارد ومىران خموش ( ( 911 ) ) آن دگر تسخر زدى كز جزر ومد گوهر آورده است كى ارزان دهد ( ( 912 ) ) وان خرى گفتى كه با اين نازكى بر سرير شاه برشو متكى ( ( 913 ) ) آن خرى شد تخمه وز خوردن بماند پس به رسم دعوت آهو را بخواند ( ( 914 ) ) سر چنين كرد او كه نى رو اى فلان اشتهايم نيست هستم ناتوان ( ( 915 ) ) گفت مىدانم كه نازى مىكنى يا ز ناموس احترازى مىكنى ( ( 916 ) ) گفت آهو با خر اين طعمهء تو است كه از آن اجزاى تو زنده ونو است ( ( 917 ) ) من اليف مرغزارى بوده ام در ظلال روضه ها آسوده ام ( ( 918 ) ) گر قضا افكند ما را در عذاب كى رود آن طبع وخوى مستطاب ( ( 919 ) ) گر گدا گشتم گدا رو كى شوم ور لباسم كهنه گردد من نوم ( ( 920 ) ) سنبل ولاله وسپر غم نيز هم با هزاران ناز ونخوت خورده ام ( ( 921 ) ) گفت آرى لاف مىزن لاف لاف در غريبى بس توان گفتن گزاف ( ( 922 ) ) گفت نافم خود گواهى مىدهد منتى بر عود وعنبر مىنهد ( ( 923 ) ) ليك آن را كه اشنود صاحب مشام بر خر سرگين پرست آن شد حرام ( ( 924 ) ) خر گميز خر ببويد بر طريق مشك چون عرضه كنم بر اين فريق ؟
( ( 925 ) ) بهر آن گفت آن رسول مستجيب رمز الاسلام فى الدنيا غريب < / شعر >

[1] مضمون آهو در آخور خران در دفتر دوم تحت عنوان « گرفتار شدن باز ميان جغدان ويرانه » آمده است باز در ويرانه بر جغدان فتاد * راه را گم كرد ودر ويران فتاد 0 0 0 0 0 0 0 0 0 بر سرى جغدانش بر سر مىزنند * پر وبال نازنينش مىكنند ولوله افتاد در جغدان كه ها * باز آمد تا بگيرد جاى ما .

312