< شعر > ( ( 864 ) ) اندرين دشمنكده كى ماندمى سوى شهر دوستان مىراندمى ( ( 865 ) ) تختهء مرده كشان بفراشتند بر كتف بو بكر را برداشتند ( ( 866 ) ) جانب خوارزمشه جمله روان مىكشيدندش كه تا بيند نشان ( ( 867 ) ) سبزوار است اين جهان ومرد حق اندر اين جا ضايع است وممتحق ( ( 868 ) ) هست آن خوارزمشه شاه جليل دل همىخواهد از اين قوم رذيل ( ( 869 ) ) گفت لا ينظر الى تصويركم فابتغوا ذا القلب فى تدبيركم ( ( 870 ) ) من ز صاحب دل كنم در تو نظر نه به نقش سجده وايثار زر ( ( 871 ) ) تو دل خود را چو دل پنداشتى جست وجوى اهل دل بگذاشتى ( ( 872 ) ) دل كه گر هفتصد چو اين هفت آسمان اندر او آيد شود ياوه ونهان ( ( 873 ) ) اين چنين دل ريزها را دل مگو سبزوار اندر ابو بكرى مجو ( ( 874 ) ) صاحب دل آينهء شش رو بود حق در آن از شش جهت ناظر بود ( ( 875 ) ) هر كه اندر شش جهت دارد مقر كى كند در غير حق يك دم نظر ( ( 876 ) ) گر كند رد از براى او كند ور قبول آرد هم او باشد سند چون كه او حق را بود در كل حال برگزيده باشد او را ذو الجلال ( ( 877 ) ) هيچ پى او حق به كس ندهد نوال شمه‌اى گفتم ز اصحاب وصال ( ( 878 ) ) موهبت را بر كف دستش نهد وز كفش آن را به مرحومان دهد ( ( 879 ) ) با كفش درياى كل را اتصال هست بىچون وچگونه در كمال ( ( 880 ) ) اتصالى كه نگنجد در كلام گفتنش تكليف باشد والسلام ( ( 881 ) ) صد جوال زر بيارى اى غنى حق بگويد دل بيار اى منحنى ( ( 882 ) ) گر ز تو راضى است دل من راضيم ور ز تو معرض بود اعراضيم ( ( 883 ) ) ننگرم در تو در آن دل بنگرم تحفه آن را آر اى جان در برم ( ( 884 ) ) با تو او چون است هستم من چنان زير پاى مادران باشد جنان ( ( 885 ) ) مادر وبابا واصل خلق اوست اى خنك آن كس كه دل داند ز پوست ( ( 886 ) ) تو بگويى نك دل آوردم به تو گويدت اين دل نيرزد يك تسو < / شعر >

305