قصه آن حكيم كه ديد طاوسى را كه پر زيباى خود را مىكند به منقار ومىانداخت وتن خود را كل وزشت مىكرد از تعجب پرسيد كه دريغت نمىآيد ؟ گفت مىآيد ، اما پيش من جان از پر عزيزتر است واين عدوى جان من است < شعر > ( ( 536 ) ) پرّ خود مىكند طاوسى به دشت يك حكيمى رفته بود آنجا به گشت ( ( 537 ) ) گفت طاوسا چنين پرّ سنىّ بىدريغ از بيخ چون برمىكنى ( ( 538 ) ) خود دلت چون مىدهد تا اين حلل بركنى واندازيش اندر وحل ؟
( ( 539 ) ) هر پرت را از عزيزىّ وپسند حافظان در طىّ مصحف مىنهند ( ( 540 ) ) بهر تحريك هواى سودمند از پر تو باد بيزن مىكنند ( ( 541 ) ) اين چه ناشكرى وچه بىباكى است تو نمىدانى كه نقشت از كى است ( ( 542 ) ) يا همىدانى ونازى مىكنى قاصداً قطع طرازى مىكنى ( ( 543 ) ) اى بسا نازى كه گردد آن گناه افكند مر بنده را از چشم شاه ( ( 544 ) ) ناز كردن خوشتر آيد از شكر ليك كم خايش كه گردد صد خطر ( ( 545 ) ) ايمن آباد است آن راه نياز ترك نازش گير وبا آن ره بساز ( ( 546 ) ) اى بسا ناز آورى زد پرّ وبال آخر امر آن بر آن كس شد وبال ( ( 547 ) ) خوبى ناز ار دمى بفرازدت بيم وترس مضمرش بگدازدت ( ( 548 ) ) وين نياز ار چه كه لاغر مىكند صدر را چون بدر انور مىكند ( ( 549 ) ) چون ز مرده زنده بيرون مىكشد هر كه مرده گشت او دارد رشد ( ( 551 ) ) مرده شو تا مخرج الحى الصمد زنده‌اى زين مرده بيرون آورد ( ( 550 ) ) چون ز زنده مرده بيرون مىكند نفس زنده سوى مرگى مىتند ( ( 552 ) ) دى شوى بينى تو اخراج بهار ليل گردى بينى ايلاج نهار ( ( 553 ) ) بر مكن اين پر كه نپذيرد رفو روى مخراش از عزا اى خوب رو < / شعر >

230