< شعر > ( ( 377 ) ) جرعه‌اى بر ماه وخورشيد وحمل جرعه‌اى بر عرش وكرسى وزحل ( ( 378 ) ) جرعه گوييش اى عجب يا كيميا كه ز آسيبش فنا گردد بقا ( ( 379 ) ) جد طلب آسيب او اى ذو فنون لا يمس ذاك الا الطاهرون ( ( 380 ) ) جرعه‌اى بر لعل وبر زر ودُرر جرعه‌اى بر خمر وبر نقل وثمر ( ( 381 ) ) جرعه‌اى بر روى خوبان لطاف تا چگونه باشد آن روّاق وصاف ( ( 382 ) ) چون همىمالى زبان را اندرين چون شوى چون بينى آن را بىز طين ( ( 383 ) ) چون كه وقت مرگ آن جرعهء صفا زين كلوخ تن به مردن شد جدا ( ( 384 ) ) آنچه مىماند كنى دفنش تو زود اين چنين زشتى بدان چون گشته بود آنچه ماند مىكنى زودش دفين كاين چنين عالى ودون چون بد قرين ؟
( ( 385 ) ) جان چو بىاين جيفه بنمايد جمال من نتانم گفت لطف آن وصال ( ( 386 ) ) مه چو بىاين ابر بنمايد ضيا شرح نتوان كرد از آن كار وكيا ( ( 387 ) ) حبّذا آن مطبخ پر نوش وقند كه سلاطين كاسه ليسان ويند ( ( 388 ) ) حبّذا آن خرمن صحراى دين كه بود هر خرمن او را دانه چين ( ( 389 ) ) حبّذا درياى عمر بىغمى كه بود زو هفت دريا شبنمى ( ( 390 ) ) جرعه‌اى چون ريخته ساقى ألست بر سر اين شوره خاك زير دست ( ( 391 ) ) جوش كرد آن خاك وما زان جوششيم جرعهء ديگر كه بس بىكوششيم ( ( 392 ) ) گر روا بد ناله كردم از عدم ور نبود اين گفتنى نك تن زدم ( ( 393 ) ) اين بيان بط حرص منثنى است از خليل آموز كاين بط كشتنى است ( ( 394 ) ) هست در بطَّ غير از اين خير وشر ترسم از فوت سخنهاى دگر < / شعر > آيه « إِنَّه لَقُرْآنٌ كَرِيمٌ . فِي كِتابٍ مَكْنُونٍ . لا يَمَسُّه إِلَّا اَلْمُطَهَّرُونَ . تَنْزِيلٌ مِنْ رَبِّ اَلْعالَمِينَ 56 : 77 - 80 . » ( 1 ) ( به تحقيق او است قرآن كريم در كتاب مخفى ، جز پاكان كسى نمىتواند آن را

( 1 ) سوره الواقعه ، آيهء 77 و 80 . .

195