نعمتهاى رنگارنگ شود ، قسمت مار ومور جز خاك چيزى نخواهد بود .
آرى خواه فصل بهار باشد يا خزان مرگبار ، قسمت مار ومور همان خاك است وبس .
تو اى انسان كه امير وفرمانرواى جهان با عظمتى ، چه شده است كه مانند مار خاك خوردن را پيشه كرده‌اى ، تو مانند آن كرم ناچيز مباش كه در سوراخ چوب به ناچيزترين غذا انس گرفته است ومىگويد چه كسى در اين دنيا بهتر از اين شيرينى مىتواند بخورد ؟ كرم ناچيز در لابلاى خاك ، وكرم سرگين خور در ميان كثافات حلوا ونقلى جز همان خاك وكثافت سراغ ندارند كلاغ بىنوا هم چشم وچراغ خود را در نجاستها مىبيند .
مناجات < شعر > ( ( 305 ) ) اى خداى بىنظير ايثار كن گوش را چون حلقه دادى زين سخن ( ( 306 ) ) گوش ما گير ودر آن مجلس كشان كز رحيقت مچشند اين سرخوشان ( ( 307 ) ) چون به ما بويى رسانيدى ازين سر مبند آن مشك را اى ربّ دين ( ( 308 ) ) از تو نوشند از ذكور واز اناث بىدريغى در عطا يا مستغاث ( ( 309 ) ) اى دعا ناكرده او تو مستجاب داده دل را هر دمى صد فتح باب ( ( 310 ) ) چند حرفى نقش كردى از رقوم سنگها از عشق آن شد همچو موم ( ( 311 ) ) نون ابرو صاد چشم وجيم گوش بر نوشتى فتنهء صد عقل وهوش ( ( 312 ) ) زين حروفت شد خرد باريك ريس نسخ مىكن اى اديب خوش نويس ( ( 313 ) ) در خور هر فكر بسته بر عدم دم بدم نقش خيال خوش رقم ( ( 314 ) ) حرفهاى طرفه بر لوح خيال بر نوشته چشم وابرو خدّ وخال ( ( 315 ) ) بر عدم باشم نه بر موجود مست زان كه معشوق عدم وافىتر است ( ( 316 ) ) عقل را خط خوان آن اشكال كرد تا دهد تدبيرها را زان نورد < / شعر >

180