در بيان آن كه نور ، خود را از اندرون شخص منور ظاهر كند بر خلقان بىفعل وقول عارف افزون از آن كه به قول وفعل او ظاهر شود چنانكه آفتاب كه بلند شود بانگ خروس واعلام مؤذّن حاجت نيايد بىآنكه قولى وفعلى بيان كند گواهى دهد بر نور او < شعر > ( ( 244 ) ) نور آن گوهر چو بيرون تافته است زين تسلسلها فراغت يافته است ( ( 245 ) ) پس مجو از وى گواه فعل وگفت كه از او هر دو جهان چون گل شگفت ( ( 246 ) ) اين گواهى چيست اظهار نهان خواه فعل وخواه قول وغير آن ( ( 247 ) ) كه عرض اظهار سرّ جوهر است وصف باقى وين عرض بر معبر است ( ( 248 ) ) اين نشان زر نماند بر محك زر بماند نيك نام وبىز شك ( ( 249 ) ) اين صلات واين جهاد واين صيام هم نماند جان بماند نيك نام ( ( 250 ) ) جان چنين افعال واقوالى نمود بر محكّ امر جوهر را بسود ( ( 251 ) ) كاعتقادم راست است اينك گواه ليك هست اندر گواهان اشتباه ( ( 252 ) ) تزكيه بايد گواهان را بدان تزكيه اش اخلاص وموقوفى بدان ( ( 253 ) ) حفظ لفظ اندر گواه قولى است حفظ عهد اندر گواه فعلى است ( ( 254 ) ) گر گواه قول كژ گويد رد است ور گواه فعل كژ پويد بد است ( ( 255 ) ) قول وفعل بىتناقض بايدت تا قبول اندر زمان پيش آيدت ( ( 256 ) ) سعيكم شتى تناقض اندريد روز مىدوزيد وشب برمىدريد ( ( 257 ) ) پس گواهى با تناقض كه شنود او مگر حكمى كند از لطف خود ( ( 258 ) ) قول وفعل اظهار شرّ است وضمير هر دو پيدا مىكند سرّ ستير ( ( 259 ) ) چون گواهت تزكيه شد شد قبول ور نه محبوسىست اندر مول مول ( ( 260 ) ) تا تو بستيزى ستيزند اى حرون فانتظرهم انهم منتظرون < / شعر >

164