اجتماعى بطور رسمى در آنها جريان داشته است ، بقدرى روشن است كه براى ما جاى ترديد نمىگذارد در اين كه موادّ فراوانى بعنوان آرمانهاى تكاملى همواره مطرح بوده و موجب بروز رسالتها در اشكال مختلف گشته است . امروزه كه اواخر دههء هشتم قرن بيستم است ، به نسبت پيشرفتهاى متنوع در مسائل علوم انسانى و تكنيك و طبيعت شناسى و جهان بينى ، با رسالتهاى متنوعى از قبيل : رسالت در حقوق جهانى بشر ، رسالت در بيان هدف زندگى ، رسالت براى آزادى ، رسالت هنرى ، رسالت فلسفى . . . روبرو هستيم .
آشكارترين و حياتىترين رسالتهاى دوران ما ، كوشش براى پيدا كردن بهترين سيستمهاى تلفيق ميان آرمانهاى اعلاى بشرى و پيشرفتهاى ماشينى كنونى است .
پس اين جمله كه : « براى بشر رسالتى وجود دارد » جرس خوش صدايى است كه با راه افتادن كاروان انسانى در اين كرهء خاكى ، در گردن اوّلين مركب طنين انداخته و تنها با توقف نهايى كاروان بخاموشى خواهد گراييد .
بحثى در ريشهء اساسى اين سؤال كه آيا انسانيت رسالتى دارد ساده لوحانى هستند كه با شتاب مخصوصى ، براى آرام كردن اضطرابات روانى خويش و يا براى منطقى نشان دادن موقعيّت انتخاب شدهء خود بديگران ، براى اين گونه مسائل حياتى ، پاسخهايى آماده نموده خود را دلخوش و ديگران را توصيه به پذيرش مىنمايند . از آن جمله وقتى كه با سؤال « آيا براى انسانيت رسالتى وجود دارد » روبرو ميشوند ، مىگويند : اين يك سؤال رؤيايى يا تجريدى است كه براى ناديده گرفتن حركات جبرى حيات انسانها كه با خشونت مخصوص بخود ، مغزها را شكنجه مىدهد ، كار تخديرى را به عهده مىگيرد ، لحظاتى چند با اين شراب فكرى و آرمانى انسانى مست و بيخود گشته ، سپس موقعيت خود را در زنجير جبرهاى درونى و برونى در مىيابند و راه خود را پيش مىگيرند .
اين ساده لوحان متوجه نيستند كه رؤيا تلقى كردن اين سؤال و بيخيالى در بارهء آن كه نجات دهندهء انسانيت است ، خود يك عامل تخديرى است كه به مرگ

8