انسانيت منتهى مىگردد .
گروه ديگرى را مىبينيم كه عشق و پرستش آنان در بارهء طبيعت [ نه درك و ارزيابى علمى طبيعت ] وادارشان ميكند كه عوامل اصلى هر گونه سؤال را چه جزئى و چه كلَّى و چه داراى اهميّت حياتى و چه فاقد هر گونه اهميّت ، از ديدگاه تاريك و روشن آن عشق و پرستش جستجو نموده ، ماهى صفت ريشه و فلسفهء اقيانوس را كه خود در گوشهء ناچيزى از آن زندگى ميكند ، از آن موقعيّت محدود مىخواهند كه خود زاييدهء آن مىباشند اين گروه چه بسا كه با بىغرضى كامل مانند مورچه اى در توپ فوتبال متحرك باين سو و آن سو ميافتند ، مىخواهند در بارهء بازى فوتبال و معناى پيروزى و شكست و تساوى طرفين در بازى و پانزده ميليارد شبكهء ارتباطات مغزى كه هر يك از بازيگران دارند ، اظهار نظر كنند براى اينان پاسخ اين سؤال كه « آيا انسانيت رسالتى دارد » و « ريشهء اين رسالت چيست » در اين جمله خلاصه مىشود : « طبيعت اگر هم نابينا باشد ، عصا زنان براه خود مىرود و شايستگىهاى خود را تأمين مىنمايد . و ما جز اين قانون طبيعت ، مسئله اى را بعنوان رسالت انسانى نمىشناسيم ، دخالت يك فرد يا گروهى از انسانها بعنوان رسالت ، در سيستمهاى جوامع بشرى كه راه خود را پيش گرفته‌اند ، مانند دخالت مديريتهاى ارشادى در مسائل اقتصادى جامعه است كه از نظر اقتصاددانان فيزيوكرات محكوم شده است [1] .
اينان با چهرهء واقع گرايانه اى كه دارند ، پيكار دائمى حيات و خواصّ آن را با عوامل ناهشيار طبيعت و با عوامل خودخواهى هشيارانهء طغيانگران ، ناديده مىگيرند . اينان بروى خود نمىآورند كه اصل رسالت انسانى در هر دوره و جامعه اى مانند آبحيات است براى ريشهء انسانيت انسانها ، لذا اگر درست توجه كنند خواهند

[1] فيزيوكراتها گروهى از اقتصاددانان بودند كه مىگفتند : چنانكه قوانينى وجود دارد كه طبيعت و ساختمان وجودى انسان را تنظيم ميكند ، همچنين پديده‌هاى اقتصادى هم از قوانين ثابتى پيروى ميكنند و تنظيم ميشوند ، لذا دخالت ارشادى دولت در بارهء مسائل اقتصادى غلط است .

9