5 - امام صادق عليه السلام فرمود : همانا خدا خلق را آفريد و دانست كه آنها بچه راهى ميروند و ايشان را امر كرد و نهى فرمود : هر امرى كه بايشان نمود راهى بتركش براى آنها گذاشت ( بطورى كه با اختيار خود بجا آوردند و مجبور و ناچار نباشند ) و انجام ندهند و ترك نكنند مگر باذن خدا .
توضيح - براى اذن خدا پنج معنى گفته‌اند : 1 - امر تشريعى و فرمان 2 - امر تكوينى و ايجاد 3 - تخليه و اطلاق يعنى رها گذاشتن و مجبور نكردن 4 - علم و دانستن 5 - قضاء و قدر ولى با اندكى تأمل ميفهميم كه هيچ يك از اين معانى مناسب نيست و بعقيده ما بايد در اين گونه موارد كشف الكلماتى باشد كه بتمام موارد استعمال كلمه « اذن » نظر شود تا اصطلاح مخصوص ائمه عليهم السلام در اين ماده بدست آيد .
6 - امام صادق از قول پيغمبر ( ص ) فرمايد هر كه معتقد باشد كه خدا بزشتكارى فرمان ميدهد بر خدا دروغ بسته و هر كه معتقد باشد كه خير و شر بغير خواست خداست ، خدا را از سلطنتش بيرون كرده و هر كه معتقد باشد كه ارتكاب گناه با نيروى خدا نيست بر خدا دروغ بسته و هر كه بر خدا دروغ بندد خدا او را بدوزخ برد .
7 - اسماعيل بن جابر گويد : مردى در مسجد مدينه نشسته بود و راجع بقدر سخن ميگفت و مردم گردش را گرفته بودند ، من گفتم اى فلانى از تو سؤالى دارم : گفت بپرس ، گفتم آيا در ملك خدا چيزى هست كه با اراده او نباشد ، مدتى دراز سر بگريبان شد و سپس سرش را بجانب من بلند كرد و گفت اى فلانى ، اگر بگويم در ملك خداست چيزى كه اراده نكرده خدا مقهور و زور پذير گردد و اگر بگويم در ملك او جز آنچه اراده كند نيست گناهان را بتو رخصت داده‌ام ( زيرا آنها را بخدا نسبت داده‌ام و ترا بىتقصير

220