ميباشد قائل بتركيب و تعدد قديم و احتياج آنها بيكديگر شده‌ايم ) هر كه خدا را توصيف كند محدودش كرده و هر كه محدودش كند معدودش نموده و هر كه معدودش نمايد ازليتش را باطل كرده و هر كه گويد چگونه است ، جوياى وصف او شده و هر كه گويد در چيست ؟ او را گنجانيده و هر كه گويد روى چيست ؟ او را نشناخته و هر كه گويد كجاست ، جايى را از او خالى دانسته و هر كه گويد ذات او چيست ؟ تعريفش نموده و هر كه گويد : تا كى باشد ، متناهيش دانسته « عالمست آنگاه كه معلومى نبود خالقست زمانى كه مخلوقى نبود ( پس هميشه توانائى خلقت دارد ) پروردگار است گاهى كك پروريده ئى نبود ، پروردگار ما اين گونه توصيف شود بلكه او بالاتر از توصيف واصفانست .
7 - حارث اعور گويد روزى بعد از عصر امير المؤمنين ( ع ) خطبه اى خواند كه مردم را از خوشستائى و بزرگداشتش خداى جل جلاله را خوش آمد ابو اسحاق گويد بحارث گفتم آن سخنرانى را حفظ كرده اى ؟
گفت آن را نوشته‌ام ، سپس از نوشته خود براى ما املا كرد كه : سپاس از آن خدائى كه مرگ ندارد و عجائبش پايان نيابد زيرا او هر روز در كار جداگانه ايست و آن ايجاد چيز تازه ايست كه سابقه نداشته است ، ( لعنت خدا بر يهود كه گفتند دست خدا بسته است ) خدائى كه نزائيده تا در عزت شريك داشته باشد و زائيده نشده تا بميرد وارث گذارد ( بحديث 241 رجوع شود ) دستخوش اوهام مردم نگردد تا بصورت دور نمائى اندازه گيريش نمايند و بينائيها دركش نكند تا پس از بازگرفتن نظر از وى دگرگون شود ( باينكه در برابر ديده نباشد ) [ تا پس از بازگرفتن نظر خيالى بيش نباشد ] خدائى كه براى اوليتش نهايتى نيست ( كه از آنجا شروع شود ) و براى آخريتش حد و انجامى نيست ، ( كه بآنجا پايان يابد ) خدائى كه وقتى بر او سبقت

192