2 - جابر گويد : از امام باقر ( ع ) مطلبى از توحيد پرسيدم ، فرمود : خدائى كه اسماءش كه بآنها خوانندش ، پرخير و بركت است و در علو حقيقتش تعالى دارد ، يكتاست ، در حال يكتائى خودش ( كه چيزى با او نبود ) بيگانه دانستن خود منفرد بود [ در يكتائى منفرد است ، يكتاى ديگرى چون او نيست ] سپس اين توحيد را ميان خلقش جارى ساخت پس او ، يكتا ، صمد ، قدوس است ، همه چيز پرستشش كند و بسوى او نياز برد و علمش همه چيز را فرا گرفته است . ( 2 ) ( كلينى فرمايد : ) اينست معنى صحيح در تاويل صمد نه آنچه مشبهه معتقد شده‌اند كه تاويل صمد : توپرى است كه جوف ندارد ، زيرا كه توپرى صفت جسم است و خداى جل ذكره از آن برتر است او بزرگتر و والاتر است از اينكه اوهام بوصفش رسد يا حقيقت عظمتش درك شود و اگر تأويل صمد كه صفت خداى عز و جل است توپر باشد بر خلاف گفته خداى عز و جل است كه فرموده : چيزى مانند او نيست ، زيرا توپرى صفت اجساميست كه پرند و جوف ندارند مثل سنگ و آهن و ساير چيزهاى توپر بىجوف ، مقام خداى از اين صفت بسيار بلند است .
اما اخبارى كه در اين باره وارد شده است خود امام ( ع ) داناتر است بگفته خويش و اينكه ( در دو روايت مزبور ) فرمود صمد بمعنى سيد مورد نياز است معنائيست صحيح و موافق گفتار خداى عز و جل « چيزى مانند او نيست » و در لغت هم مصمود بمعنى مقصود است .

167