كه خشنودى حالتى است كه بانسان وارد مىشود و او را از حالى بحالى بر ميگرداند چون كه مخلوق تو خالى ساخته شده و بهم آميخته است . هر چيز در او راه دخولى دارد و خالق ما را راه دخولى براى اشياء نيست زيرا او يكتاست ، ذاتش يگانه و صفتش يگانه است ، پس خرسندى او پاداش او و خشمش كيفرش مىباشد بدون اينكه چيزى در او تأثير كند و او را برانگيزاند و از حالى بحالى گرداند ، زيرا اين تغييرات از صفات مخلوقين ناتوان نيازمند است .
7 - امام صادق ( ع ) فرمود : مشيت پديد شده است ( چنانچه در دو حديث قبل از قول مرحوم فيض بنقل مجلسى ره ذكر شد و آن لحاظ دوم مشيت است كه بمخلوق ) نسبت پيدا ميكند .
خلاصه سخن در صفات ذات و صفات فعل هر دو صفتى كه بتوانى خدا را بآنها توصيف كنى و هر دو وجود داشته باشد صفت فعل خدايند ، توضيح اين جمله مختصر اينست كه تو در جهان هستى ثابت ميكنى چيزى را كه ميخواهد و چيزى را كه نميخواهد ( ميگوئى آسانى كار بندگانش را ميخواهد و دشوارى آن را نميخواهد ) و چيزى كه خشنودش كند و چيزى كه بخشمش آرد و چيزى كه دوست دارد و چيزى كه مبغوض دارد ( اينها همه صفات فعل خدا هستند و اراده هم صفت فعل است ) زيرا اگر اراده مانند علم و قدرت از صفات ذات باشد « ما لا يريد » آنچه خدا اراده ندارد ناقض اين قول ميباشد و نيز اگر آنچه دوست دارد از صفات ذات باشد ، آنچه مبغوض دارد ناقض آن خواهد بود ، مگر نميبينى كه ما در عالم وجود آنچه را خدا نداند و آنچه را خدا بر آن قدرت ندارد نمىيابيم ، همچنين است تمام صفات ذات ازلى او كه ما نميتوانيم خدا را بقدرت و عجز [ و علم

150