إسم الكتاب : الفاروق ( فارسي ) ( عدد الصفحات : 1422)

براء بن عازب مىگويد : اولين گروهى كه از مهاجرين بر ما وارد شد ، مصعب و . . . بلال و سعد و عمار و بعد از آنها عمر بن خطاب بهمراه بيست تن از اصحاب پيامبر صلى الله عليه ( وآله ) وسلم بودند ، و پس از آنها خود حضرت تشريف آوردند .
واسد الغابه ج 3 ص 309 < فهرس الموضوعات > * * * مطالبى را كه پيامبر صلى الله عليه وآله درباره هجرت به عمر فرمود < / فهرس الموضوعات > * * * مطالبى را كه پيامبر صلى الله عليه وآله درباره هجرت به عمر فرمود < فهرس الموضوعات > عمر پيش اسماء بنت عميس مفاخره و تكبر كرد ، ولى پيامبر صلى الله عليه وآله اسماء را تأئيد نمود ! !
< / فهرس الموضوعات > عمر پيش اسماء بنت عميس مفاخره و تكبر كرد ، ولى پيامبر صلى الله عليه وآله اسماء را تأئيد نمود ! !
- بخارى ج 5 ص 79 محمد بن علاء . . . . . از ابو موسى روايت مىكند : در يمن بوديم كه خبر هجرت پيامبر صلى الله عليه ( وآله ) وسلم را شنيديم ، من و دو برادرم ، ابو برده و ابو رهم ، كه من از آنها كوچكتر بودم ، بقصد ملحق شدن به آن حضرت حركت كرديم ، گروهى كه همراه ما بودند حدود پنجاه و سه نفر مىشدند ، سوار كشتى شديم ، كشتى به سمت حبشه حركت كرد ، در آنجا جعفر بن ابى طالب را ديديم كه با عده‌اى از مسلمانان به حبشه هجرت كرده بودند ، اسماء بنت عميس هم با آنان بود . تا آنكه هنگام فتح خيبر به مدينه رسيديم ، يك روز اسماء براى ديدن حفصه ( دختر عمر ) و همسر رسول خدا صلى الله عليه ( وآله ) وسلم رفته بود كه عمر هم وارد شد ، پرسيد اين زن كيست ؟ گفت : اسماء ، گفت همان زن حبشى ؟ گفت بله ، عمر به او گفت ما از شما به رسول خدا صلى الله عليه ( وآله ) وسلم نزديكتريم ، زيرا ما از شما زودتر هجرت كرديم ، اسماء ناراحت شد و گفت : اينطور نيست ، بخدا قسم شما پيش پيامبر صلى الله عليه ( وآله ) وسلم بوديد ، هم شكم‌تان را سير مىكرد و هم پند و نصيحت مىفرمود ، در حالى كه ما در خاك بيگانه و در ميان دشمنان در راه خدا و رسولش هجرت كرديم ، بخدا قسم تا اين مطلب را به آن حضرت نگويم ، آب و غذائى نخواهم خورد ، هنگامى كه حضرت تشريف آوردند ، قضيه را تعريف كردم و گفتم : عمر چنين و چنان گفت ، فرمود : تو چه گفتى ؟ عرض كردم ، من هم چنين و چنان جوابم دادم ، فرمود : عمر از شما به من نزديكتر نيست ، زيرا او و دوستانش يك هجرت دارند و شما دو هجرت .
و صحيح مسلم ج 7 ص 171 و مسند احمد ج 4 ص 394 و 412

449