عليه ( وآله ) وسلم فرمود : به حكم خدا و رسولش حكم كردى ، سپس سعد دست به دعا بلند كرد و گفت : خدا اگر چيزى از جنگها براى پيامبر باقى مانده ، مرا هم زنده نگهدار تا در آن جنگها حاضر شوم و اگر با حكم جنگها تمام مىشود ، مرا از اين دنيا بسوى خودت ببر ، عائشه مىگويد : زخمهاى سعد سرباز كرد و ديگر خوب نشد و او به لاغرى گذاشت تا آنكه به همان خيمه‌اى كه برايش در مسجد درست كرده بودند برگشت و در آن جا از دنيا رفت . عائشه مىگويد : بخدا قسم من صداى گريه ابوبكر و عمر را در اتاقم مىشنيدم و مىدانستم كدام صداى ابوبكر است و كدام صداى عمر ، و آندو مصداق آيه شريقه قرآن بودند كه مىفرمايد ( رحماء بينهم ) ( براى يكديگر مهربانند ) . علقمه مىگويد : از عائشه پرسيدم كه رسول خدا صلى الله عليه ( وآله ) وسلم چه مىكرد ؟ گفت هيچ گريه نكرد ، براى هيچكس هم گريه نكرد ، فقط وقتى زياد ناراحتى مىشد ، با دست ريش‌هايش را مىگرفت .
- مجمع الزوائد ج 6 ص 138 عمر و ابوبكر واقعا مصداق آيه ( رحماء بينهم ) بودند .
علقه مىگويد : پرسيدم رسول خدا صلى الله عليه ( وآله ) وسلم چطور ؟ گفت : حضرت هرگز براى احدى چشمش گريان نشد . فقط وقتى ناراحت مىشد ، محاسنش را با دست مىگرفت . . .
- كنز العمال ج 13 ص 409 علقمة مىگويد : پرسيدم رسول خدا صلى الله عليه ( وآله ) وسلم هم گريه مىكرد ؟ گفت نه ، هرگز چشمش براى كسى گريان نشد فقط هنگام ناراحتى محاسنش را در دست مىگرفت .
ابن ماجه تهمت عائشه را رد ميكند و مىگويد : رسول خدا براى پسرش گريه كرده . . . عمر هم اعتراض مىكرد ! !
- سنن ابن ماجه ج 1 ص 506 1589 - سويد بن سعيد . . . از اسماء بنت يزيد روايت مىكند : هنگامى كه ابراهيم پسر رسول خدا صلى الله عليه ( وآله ) وسلم از دنيا رفت ، رسول خدا صلى الله عليه ( وآله ) وسلم گريست ، ابوبكر يا عمر به حضرت عرض كرد : تو سزاوارتر از ديگرانى كه حق خدا را بزرگ بدارى ،

374