ثناى الهى نمود و فرمود : كسانى كه خيال مىكنند كه فاميلى و قرابت با من فائده‌اى ندارد ، آگاه باشند كه هر سبب و نسبى تا روز قيامت منقطع و بيهوده خواهد بود جز سبب و نسب من كه در دنيا و آخرت پابرجا خواهد ماند . . .
سپس ( صفيه ) مىگويد از نزد پيامبر صلى الله عليه ( وآله ) وسلم خارج شده و گروهى از قريش را ديدم كه به يكديگر فخرفروشى مىكردند ، من هم به رسول الله صلى الله عليه ( وآله ) وسلم باليدم ، آنها مرا مسخره كرده و گفتند : درخت در جاهاى كثيف و پر از كثافت هم مىرويد ( كنايه از اينكه پيامبر درختى است كه در مزبله اصل و نسب شما روئيده و عزت و شرف پيامبر ( ص ) ربطى به شما ندارد ) مىگويد نزد پيامبر صلى الله عليه ( وآله ) وسلم رفته و قضيه را براى او گفتم ، حضرت به بلال دستور داد كه با تكبير مردم را به مسجد بخواند ، آنگاه حضرت خدا را حمد و تسبيح كرده و فرمود :
أيها الناس من كيستم ؟ گفتند رسول الله فرمود : نسب مرا بشماريد . گفتند : محمد بن عبدالله بن عبدالمطلب و فرمود : بله ، من محمد بن عبدالله و رسول الله ، چه خيال مىكنند كسانى كه اصل و نسب مرا كوچك شمرده و به ديده حقارت مىنگرند ، بخدا قسم من بهترين و پاكترين نسب و حسب را دارم ، هنگامى كه انصار فرمايشات حضرت را شنيدند و دانستند كه حضرت غضبناك شده ، برخاسته و سلاح بدست گرفتند و بقدرى مصمم و خشمگين بودند كه چشمهاى آنان از حدقه بيرون زده بود ، فقط حدقه هاى ايشان به چشم مىآمد ، و گرد مردم حلقه زده و ايشان را در محاصره گرفتند و تمام راه هاى مسجد و كوچه هاى اطراف را بستند ( ظاهرا قريشىها و كسانى را كه به نسب پيامبر اسائه ادب كرده بودند محاصره نمودند ) آنگاه خدمت حضرت عرض كردند : هر كه را كه امر بفرمائيد ، ايل و تبارش را از ريشه درآوريم ، قريشىها كه چنين ديدند از حضرت عذرخواهى كرده و اظهار ندامت نمودند .
آنگاه حضرت فرمود : مردم عموما ( مانند ) لباس رو و انصار ( مانند ) لباس زير هستند ( كنايه از آنكه انصار حافظ اسلام و نبوت هستند ) سپس از ايشان قدردانى نمودند .
حضرت رسول صلى الله عليه وآله وسلم خطبه‌اى خوانده كه هيچ يك از صحاح آنرا نقل نكرده‌اند - الدر المنثور ج 2 ص 334 درباره آيه شريفه ( يا أيها الذين آمنوا لا تسئلوا عن اشياء . . . )

27