< شعر > ( ( 70 ) ) شاخه هاى تازهء مرجان ببين ميوه هاى رسته زآب جان ببين ( ( 71 ) ) چون ز حرف وصوت دم يكتا شود آن همه بگذارد ودريا شود ( ( 72 ) ) حرف گوى وحرف نوش وحرفها هر سه جان گردند اندر انتها ( ( 73 ) ) نان دهنده ونان ستان ونان پاك ساده گردند از صور گردند خاك ( ( 74 ) ) ليك معنيشان بود در سه مقام در مراتب هم مميز هم مدام ( ( 75 ) ) خاك شد صورت ولى معنى نشد هر كه گويد شد ، تو گويش نى نشد ( ( 76 ) ) در جهان روح هر سه منتظر گه ز صورتها رب وگه مستقر ( ( 77 ) ) امر آيد در صور رو در رود باز هم زامرش مجرد مىشود ( ( 78 ) ) پس له الخلق وله الامرش بدان خلق صورت امر جان راكب بران ( ( 79 ) ) راكب ومركوب در فرمان شاه جسم بر درگاه وجان در بارگاه ( ( 80 ) ) چون كه خواهد كاب آيد در سبو شاه گويد جيش جان را كه اركبو ( ( 81 ) ) باز جانها را چو خواهد بر علو بانگ آيد از نقيبان كه انزلوا ( ( 82 ) ) بعد از اين باريك خواهد شد سخن كم كن آتش هيزمش افزون مكن ( ( 83 ) ) تا نجوشد ديگهاى خرد زود ديگ ادراكات خرد است وفرود ( ( 84 ) ) پاك سبحانى كه سيبستان كند در غمام حرفشان پنهان كند ( ( 85 ) ) زين غمام صوت وحرف وگفت وگو پرده‌اى كز سيب نايد غير بو ( ( 86 ) ) بارى افزون كش تو اين بو را به هوش تا سوى اصلت برد بگرفته گوش ( ( 87 ) ) بو نگه دار وبپرهيز از زكام تن بپوش از باد وبود سرد عام ( ( 88 ) ) تا نيندايد مشامت از اثر اى هواشان از زمستان سردتر ( ( 89 ) ) چون جمادند وفسرده وتن شگرف مىجهد انفاسشان از تلّ برف ( ( 90 ) ) چون زمين زين برف در پوشد كفن تيغ خورشيد حسام الدين بزن ( ( 91 ) ) هين برآر از شرق سيف الله را گرم كن زان شرق اين درگاه را ( ( 92 ) ) برف را خنجر زند آن آفتاب سيلها ريزد ز كُه ها بر تراب ( ( 93 ) ) زان كه لا شرقى ولا غربى است او با منجم روز وشب حربى است او < / شعر >

63