< شعر > ( ( 1802 ) ) هست آن يخ زان صعوبت يادگار يادگار صيف در دى از ثمار ( ( 1803 ) ) همچنين هر جزو جزوى اى فتى در تنت افسانه گوى نعمتى ( ( 1804 ) ) چون زنى كه بيست فرزندش بود هر يكى حاكىّ حالى خوش بود ( ( 1806 ) ) حاملات وبچگانش در كنار شد دليل عشق بازىّ بهار ( ( 1807 ) ) هر درختى در رضاى كودكان همچو مريم حامل از شاهى نهان ( ( 1808 ) ) گرچه در آب آتشى پوشيده شد صد هزاران كف بر آن جوشيده شد ( ( 1809 ) ) گرچه دريا سخت پنهان مىتند كف به ده انگشت اشارت مىكند ( ( 1810 ) ) همچنين اجزاى مستان وصال حامل از تمثالهاى حال وقال ( ( 1811 ) ) در جمال حال وا مانده دهان چشم غايب مانده از نقش جهان ( ( 1812 ) ) آن مواليد از ره اين چار نيست لاجرم منظور اين ابصار نيست ( ( 1813 ) ) آن مواليد از تجلى زاده اند لاجرم منظور اين ابصار نيست ( ( 1814 ) ) زاده گفتيم وحقيقت زاده نيست وين عبارت جز پى ارشاد نيست ( ( 1815 ) ) هين خمش شو تا بگويد شاه قل بلبلى مفروش با اين جنس گل ( ( 1816 ) ) اين گل گوياست پر جوش وخروش بلبلا ترك زبان كن باش گوش ( ( 1817 ) ) هر دو گون تمثال پاكيزه مثال شاهد عدلند بر سرّ وصال ( ( 1818 ) ) هر دو گون سرّ لطيف مرتضى شاهد احياى حشر وما مضى ( ( 1819 ) ) همچو يخ كاندر تموز مستجد هر دم افسانهء زمستان مىكند ( ( 1820 ) ) ذكر آن ارياح سرد زمهرير اندر آن ايام وازمان عسير ( ( 1821 ) ) همچو آن ميوه كه در وقت شتا مىكند افسانهء لطف خدا حمل نبود بىز مستى وز لاغ بىبهارى كى شود زاييده باغ ؟
( ( 1822 ) ) قصهء دور تبسمهاى شمس وان عروسان چمن را طمس ولمس ( ( 1823 ) ) حال رفت وماند جزوت يادگار يا از او وا پرس يا خود ياد آر ( ( 1824 ) ) چون فرو گيرد غمت گر چستئى زان دم نوميد كان وا جستئى ( ( 1825 ) ) گفتىاش اى غصهء منكر به حال راتبيهء انعامها را زان كمال < / شعر >

596