پرسيدن عارفى از كشيش كه تو به سال بزرگترى يا به ريش ؟
< شعر > ( ( 1780 ) ) عارفى پرسيد از آن پير كشيش كه تو اى خواجه مسنتر يا كه ريش ؟
( ( 1781 ) ) گفت نى من پيش از آن زاييده ام بس به بىريشى جهان را ديده ام ( ( 1782 ) ) گفت ريشت شد سپيد از حال كشت خوى زشت تو نگرديده است وشت ( ( 1783 ) ) او پس از تو زاد واز تو بگذريد تو چنان خشكى ز سوداى نريد ( ( 1784 ) ) تو بدان رنگى كه اول زاده اى يك قدم زان بيشتر ننهاده اى ( ( 1785 ) ) دوغ ترشى همچنان در معدنى خود نكردى زو مخلص روغنى ( ( 1786 ) ) هم خميرى خمّر الطينه درى گرچه عمرى در تنور آذرى ( ( 1787 ) ) چون حشيشى پا به گل در هشته اى گر چه از باد هوى سرگشته اى ( ( 1788 ) ) همچو قوم موسى اندر حر تيه مانده‌اى چل سال بر جاى اى سفيه ( ( 1789 ) ) مىدوى هر روز تا شب در وله خويش را بينى در اوّل مرحله ( ( 1790 ) ) نگذرى زين بعد سيصد سال تو تا كه دارى عشق اين گوساله تو ( ( 1791 ) ) تا خيال عجل از جانشان نرفت بد بر ايشان تيه چون گرداب تفت ( ( 1792 ) ) غير آن عجلى كزو يابيده اى بىنهايت لطف ونعمت ديده اى ( ( 1793 ) ) گاو طبعى زان نكويىهاى زفت از دلت در عشق اين گوساله رفت ( ( 1794 ) ) بارى اكنون تو ز هر جزوت بپرس صد زبان دارند اين اجزاى خرس ( ( 1795 ) ) ذكر نعمتهاى رزّاق جهان كه نهان شد آن در اوراق زبان ( ( 1796 ) ) روز وشب افسانه جويانى تو چست جزو جزو تو فسانه گوى توست ( ( 1797 ) ) جزو جزوت تا برسته است از عدم چند شادى ديده‌اند وچند غم ( ( 1798 ) ) زان كه بىلذّت نرويد هيچ جزو بلكه لاغر گردد از هر پيچ جزو ( ( 1799 ) ) جزو ماند وآن خوشى از ياد رفت بل نرفت آن خفيه شد از پنج وهفت ( ( 1800 ) ) همچو تابستان كه از وى پنبه زاد ماند پنبه رفت تابستان زياد ( ( 1801 ) ) يا مثال يخ كه زاييد از شتا شد شتا پنهان وآن يخ پيش ما < / شعر >

595