شدن ذات اگر چه به وسيلهء گرايش به حق بوده باشد ، گم راهى است وخلاصى در رو نمودن به حق از همه جهات است ) ونيز شايستهء همان هجو است كه شيلر در باره كانت گفته است كه وقتى كه كانت مىگويد : انجام تكليف تنها بايد براى ارضاى وجدان بوده باشد ، شيلر مىگويد : « پس من به تقواى واقعى نرسيده‌ام ، زيرا هنوز خوشى وجدان خودم را مىخواهم » .
مگر اين كه بگوييم : مقصود كانت از ارضاى وجدان ، آماده كردن عامل لذت براى وجدان از نظر به جريان انداختن وجدان در مسيرى است كه طبيعتش اقتضا مىكند وطبيعت وجدان انجذاب به واقع است ، نه به به خود آمدن وباليدن به انجذاب . اين كه بنشينى وكارى انجام ندهى ، اين همان سيرت پليد ناز جويان تن پرور است ومىدانيم كه .
< شعر > عشق كار نازكان نرم نيست عشق كار پهلوان است اى پسر < / شعر > واگر بخواهى هدفى در كار وكوشش نداشته باشى ، اين هم كه ضد منطق گفتار وكردار آدمى است . پس چه بايد كرد ؟ زيرا جلال الدين منكر هدف گيرىهاى نسبى ومطلق نمىتواند بوده باشد . پس به اين نتيجه مىرسيم كه انسان راهرو نبايد وصول به آن هدفها را وسيلهء لذت جويى قرار بدهد وبا هر قدمى كه برمىدارد ، يكى از جهات من خود را بيارايد وبه قول ابن سينا با آن آرايش به خود بيايد ولذتى ببرد اگر انسان راهرو كمترين غفلت در اين راه حساس داشته باشد ، زنجير خود خواهى به دست وپايش مىپيچد وسر از مكتب اپيكور درمىآورد ، وبا آگاهى به خوبى مىتواند احساس كند كه گامهاى متعالى او از منطقهء ارزشهاى شايسته ولذت بخش بر كنار بوده ودر منطقهء ضرورتها وبايستگىها حركت مىكند ومانند تنفس از هوا واستفاده از آب براى ادامه حيات مىباشد كه از حيطهء خود خواهى ميخكوب كننده بكلى دور وبر كنار است .

509