بر تخت نشاندن سلطان محمود غلام هندو را وگريستن غلام < شعر > ( ( 1382 ) ) آنچه گفتم از غلطهات اى عزيز همچنين بشنيدم از عطار نيز ( ( 1383 ) ) رحمت الله عليه گفته است ذكر شه محمود غازى سفته است ( ( 1384 ) ) كز غزاى هند پيش آن همام در غنيمت او فتادش يك غلام ( ( 1385 ) ) پس خليفه اش كرد وبر كرسى نشاند بر سپه بگزيدش وفرزند خواند ( ( 1386 ) ) طول وعرض ووصف قصه تو به تو در كلام آن بزرگ دين بجو ( ( 1387 ) ) حاصل آن كودك بر آن تخت نضار شسته پهلوى قباد شهريار ( ( 1388 ) ) گريه مىكرد اشك مىراند او به سوز گفت شاه او را كه اى پيروز روز ( ( 1389 ) ) از چه گريى دولتت شد ناگوار فوق افلاكى قرين شهريار ( ( 1390 ) ) تو بر اين تخت ووزيران وسپاه پيش تختت صف زده چون نجم وماه ( ( 1391 ) ) گفت كودك گريه‌ام زآن است زار كه مرا مادر در آن شهر وديار ( ( 1392 ) ) از توام تهديد كردى هر زمان بينمت در دست محمود ارسلان ( ( 1393 ) ) پس پدر مر مادرم را در جواب جنگ كردى كاين چه خشم است وعتاب ( ( 1394 ) ) مىنيابى هيچ نفرين دگر زين چنين نفرين مهلت سهلتر ( ( 1395 ) ) سخت بىرحمى وبس سنگين دلى كه به صد شمشير او را قاتلى ( ( 1396 ) ) من ز گفت هر دو حيران گشتمى در دل افتادى مرا بيم وغمى ( ( 1397 ) ) تا چه دوزخ خوست محمود اى عجب كه مثل گشته است در ويل وكرب ( ( 1398 ) ) من همىلرزيدمى از بيم تو غافل از اكرام واز تعظيم تو ( ( 1399 ) ) مادرم كو تا ببيند اين زمان مر مرا بر تخت اى شاه جهان يا پدر كو تا مرا بيند چنين خوش نشسته پهلوى سلطان دين ( ( 1400 ) ) فقر آن محمود توست اى بىسعت طبع ازو دايم همىترساندت ( ( 1401 ) ) گر بدانى رحم اين محمود راد خوش بگويى عاقبت محمود باد ( ( 1402 ) ) فقر آن محمود توست اى نيم دل كم شنو زين مادر طبع مضل < / شعر >

492