است ، همهء مزاياى غير اختيارى مانند جذابيت چشمهاى ناپلئون نمىتواند عنصرى براى شخصيت او بوده باشد .
< شعر > زهره ات ندريد تا زان زهره ات مىرسيدى در دو عالم بهره ات زهره‌اى كز بهر حق او بردرد چون شهيدان از دو عالم برخورد چون برآورد از ميان جان خروش اندر آمد بحر بخشايش به جوش اين صدا در كوه دلها بانگ كيست كه پر است از بانگ اين كُه گه تهى است . . .
هست كُه كاوا مثنّا مىكند هست كُه كاواز صد تا مىكند مىزهاند كوه از آن آواز وقال صد هزاران چشمهء آب زلال < / شعر > 141 - انقلاب وانفجار روانى گاهى چنان نتيجهء با عظمت در بر دارد كه جهان وخود انسان را دگرگون مىنمايد .
< شعر > زان كه هر بدبختِ خرمن سوخته مىنخواهد شمع كس افروخته هين كمالى دست آور تا تو هم از كمال ديگران نفتى به غم < / شعر > 142 - اگر خرمن هستى خود را طعمهء آتش مىبينى . به جاى اين كه خاموشى شمع هستى ديگران را آرزو كنى ، بكوش وكمالى به دست آور وشمع وجودت را در ميان شمعهاى برافروختهء ديگران بر افروز .
< شعر > نردبان خلق اين ما ومن است عاقبت زين نردبان افتادن است هر كه بالاتر رود ابله تر است كاستخوان او بتر خواهد شكست اين فروع است واصولش آن بود كه ترفع شركت يزدان بود < / شعر > 143 - انسان هر چه با نردبان من وما بالاتر برود سقوطش دردناكتر خواهد بود .
< شعر > گر سرش جنبد به سير باد رو تو به سر جنبانيش غرّه شو آن سرش گويد سمعنا اى صبا پاى او گويد عصينا خلنا < / شعر > 144 - وقتى كه انديشه وخرد در وجود آدمى حاكميت خود را از دست بدهد ،

46