رنجور شدن هلال وبىخبرى خواجهء او از رنجورى او از تحقير وناشناخت ، وواقف شدن حضرت مصطفى صلى الله عليه وآله ورفتن آن حضرت به عيادت او < شعر > ( ( 1150 ) ) از قضا رنجور شد روزى هلال مصطفى را وحى شد غماز حال ( ( 1151 ) ) بُد ز رنجوريش خواجه بىخبر كه برِ او بُد كساد وبىخطر ( ( 1152 ) ) خفته نُه روز اندر آخر محسنى هيچ كس از حال او آگاه نى ( ( 1153 ) ) آن كه كس بود وشهنشاه كسان عقل صد چون قلزمش هر جا رسان ( ( 1154 ) ) وحيش آمد رحم حق غمخوار شد كه فلان مشتاق تو بيمار شد ( ( 1155 ) ) مصطفى بهر هلال با شرف رفت از بهر عيادت آن طرف ( ( 1156 ) ) در پى خورشيد وحى آن مه روان وان صحابه در پيش چون اختران ( ( 1157 ) ) ماه مىگويد كه اصحابى نجوم للسرى قدوه للطاغى رجوم ( ( 1158 ) ) مير را گفتند كان سلطان رسيد او ز شادى بىدل وجان برجهيد ( ( 1159 ) ) بر گمانِ آن ز شادى زد دو دست كان شهنشه بهر آن مير آمدست ( ( 1160 ) ) چون فرود آمد ز غرفه آن امير جان همىافشاند پا مزد بشير ( ( 1161 ) ) پس زمين بوس وسلام آورد او كرد رخ را از طرب چون ورد او ( ( 1162 ) ) گفت بسم الله مشرف كن وطن تا كه فردوسى شود اين انجمن ( ( 1163 ) ) تا فزايد قصر من بر آسمان تا كه ديدم قطب دوران زمان ( ( 1164 ) ) گفتش از بهر عتاب آن محترم من براى ديدن تو نامدم ( ( 1165 ) ) گفت روحم آنِ تو خود روح چيست هين بفرما كاين تجشم بهر كيست ؟
( ( 1166 ) ) تا شوم من خاك پاى آن كسى كه به باغ لطف توستش مغرسى چون چنين گفت او ونخوت را براند مصطفى ترك عتاب او بخواند ( ( 1167 ) ) پس بگفتش كان هلال عرش كو ؟
هم چو مهتاب از تواضع فرش كو ؟
( ( 1168 ) ) آن شهى در بندگى پنهان شده بهر جاسوسى به دنيا آمده ( ( 1169 ) ) تو مگو كاو بنده وآخورچى است اين بدان كه گنج در ويرانه است < / شعر >

448