< شعر > ( ( 1105 ) ) مىشكنجد حور دستش مىكشد كور حيران كز چه در دم مىكشد ( ( 1106 ) ) اين كشا كش چيست بر دست وتنم خفته‌ام بگذار تا خوابى كنم ( ( 1107 ) ) آن كه در خوابش همىجويى وى است چشم بگشا كان مه نيكو پى است < / شعر > بگذاريد بخوابم ، دستم را رها كنيد ، چرا دستم را به درد مىآوريد ؟
اين است داد وفرياد نابينايان جوامع بشرى وخيانت پيشه ها وجنايت كاران كه بينايى درونى خود را با دست خويشتن محو مىسازند ومربيان اخلاقى ومذهبى را مخاطب قرار مىدهند كه مزاحم خواب من نشويد ، چرا دستم را گرفته مىكشى ، دستم درد مىكند ، شما مزاحمين از ما چه مىخواهيد وما را كجا مىبريد ؟ ما شخصيتى به نام انسان سراغ نداريم كه صبح وشام ما را به حيازت آن تحريك مىكنيد .
اگر شما انسانيد ومىخواهيد بما خدمت كنيد ، بسترى از خود طبيعى براى ما بگسترانيد ولحافى از هوى وهوسهاى حيوانى بروى ما بكشيد وداستانهاى طولانى در بارهء پول ومقام وموضوعات شهوت انگيز بما بگوييد ، تا به خواب عميق خودمان فرو رويم . چرا به صورت ما آب مىپاشيد ؟ چرا آرام آرام شانه ودست ما را حركت مىدهيد كه از خواب خوش خود طبيعى كه دايماً براى زاييدن خود مجازى متورم مىشود ، بيدار شويم .
ما هر چه گشتيم ، حتى گوشه هاى خانه وكشو ميزها وكتاب وفضا وته چاه ها واجناسى كه در دكانها گذاشته‌اند وجيبهاى خود را وگوشت وپوست ورگ واستخوان ومغز ودلمان وآزمايشگاه ها را هم گشتيم ، چيزى به نام خدا نديديم ، بگذاريد

429