بخوابيم همهء آنها را كه گفتيم ، گشتيم وبه اضافهء آنها اقيانوسها را در نورديديم ، تونلها شكافتيم وبه درون كوه ها رفتيم ، خلاصه چه بگوييم ، همه جا را گشتيم وچيزى به عنوان فلسفه زندگى نديديم ، شما وقتى كه مىگوييد : براى زندگى هفتاد وهشتاد ساله تان فلسفه وهدفى پيدا كنيد ، به ما آزار مىدهيد ، چه فلسفه‌اى بهتر از خوردن وخوابيدن وتحصيل نيرو براى باز كردن موقعيت به اشباع غرايز حيوانى مخصوصاً غريزهء خود نمايى براى زندگى مىتوان تصور كرد < شعر > ما خيمه به صحراى ميامى زده ايم با بربط ونى باده پياپى زده ايم زاهد تو مده خجلت خود زحمت ما در محفل ما ميا ميا مىزده ايم < / شعر > اين شما هستيد كه هشيار وآگاهى به زندگى بدبختتان كرده است . شما هستيد كه نمىخواهيد در اين زندگانى قدمى بىاصل برداريد وجهان هستى را مانند مغز يك رياضى دان تلقى كرده‌ايد كه همهء گفتار وكردارتان را مورد محاسبهء دقيق قرار مىدهد .
اينها همه زنجيرهاى گران باريست كه به دست وپاى خود بسته‌ايد ومىخواهيد دست وپاى ما را هم با همان زنجيرها ببنديد . شما بيداران حرفهاى ديگرى هم مىزنيد ومىگوييد : عدالت ، آزادى ، تعاون ، پيش برد شايستگى ، باز كردن راه براى امكانات وعظمتهاى انسانى ، پروراندن وجدان ، استخدام ماشين وعلم وهنر در راه انسان ، نه استخدام انسان به عربدهء ناخود آگاه ماشين وعلم وهنر . . . ما با شنيدن اين مزخرفات نمىتوانيم دست وپاى خود را با راحتى دراز كرده وبخوابيم . بگذاريد بخوابيم .
مربيان انسانى كه در مقابل اين داد وفريادهاى خواب آلود ، احساس ضعف مىكنند وخود را در زير رگبار « به شما چه » ، « نصيحت نكنيد » ، « هشيارى ارمغانى است كه براى خودتان حفظ كنيد » « هر جا را كه گشتيم محاسبهء ما فوق طبيعى را به دست نياورديم » ناتوان مىبينند . با صداى ضعيف كه شايد پيش از چند نفر انگشت

430