إسم الكتاب : تفسير ونقد وتحليل مثنوى جلال الدين محمد مولوى ( عدد الصفحات : 636)

معاتبه كردن حضرت رسول صلى الله عليه وآله با صديق وعذر گفتن صديق < شعر > ( ( 1075 ) ) گفت اى صدّيق آخر گفتمت كه مرا انباز كن در مكرمت تو چرا تنها خريدى بهر خويش ؟
باز گو احوال اى پاكيزه كيش ( ( 1076 ) ) گفت ما دو بندگان كوى تو كردمش آزاد من بر روى تو ( ( 1077 ) ) تو مرا مىدار بنده ويار غار هيچ آزادى نخواهم زينهار ( ( 1078 ) ) كه مرا از بندگيت آزادى است بىتو بر من محنت وبىدادى است ( ( 1079 ) ) اى جهان را زنده كرده زاصطفا خاص كرده عام را خاصه مرا ( ( 1080 ) ) خوابها مىديد جانم در شباب كه سلامم كرد قرص آفتاب ( ( 1081 ) ) از زمينم بركشيد او تا سما همره او گشته بودم زارتقا ( ( 1082 ) ) گفتم اين ماخوليا بود ومحال هيچ گردد مستحيلى وصف حال ( ( 1083 ) ) چون تو را ديدم بديدم خويش را آفرين آن آينه خوش كيش را ( ( 1084 ) ) چون تو را ديدم محالم حال شد جان من مستغرق اجلال شد ( ( 1085 ) ) چون تو را ديدم من اى روح البلاد مهر اين خورشيد از چشمم فتاد ( ( 1086 ) ) گشت عالى همت از تو چشم من جز به خوارى ننگرد اندر زمن ( ( 1087 ) ) نور جستم خود بديدم نور نور حور جستم خود بديدم رشك حور ( ( 1088 ) ) يوسفى جستم لطيف وسيم تن يوسفستانى بديدم در تو من ( ( 1089 ) ) در پى جنت بُدم در جست وجو جنتى بنمود از هر جزو تو ( ( 1090 ) ) هست اين نسبت به من مدح وثنا هست اين نسبت به تو قدح وهجا ( ( 1091 ) ) همچو مدح مرد چوپان سليم مر خدا را پيش موسى كليم ( ( 1092 ) ) كه بجويم اشپشت شيرت دهم چارقت وا دوزم وپيشت نهم ( ( 1093 ) ) قدح او را حق به مدحى برگرفت گر تو هم رحمت كنى نبود شگفت < / شعر >

427