اخلالگر اعتنا نكنيد ، زيرا - وقت تنگ ومىرود آب فراخ < شعر > عزمها را قصه ها در ماجرا گاه گاهى راست مىآيد تو را تا به طمع آن دلت نيت كند بار ديگر نيتت را بشكند ور به كلى بىمرادى داشتى دل شدى نوميد امل كى كاشتى < / شعر > 120 - توجه به شكست تصميم وموفقيت به اجراى آنها دو بال زندگى آگاهانه است .
< شعر > مروحهء تصريف صنع ايزدش زد بر اين باد وهمىجنباندش پس يقين در عقل هر داننده هست اين كه با جنبنده جنباننده هست < / شعر > 121 - عروض حركت ونظم به ذات مادهء ناخود آگاه از موجود ما فوق است < شعر > رنج را صد تو وافزون مىكند عقل را دارو به افيون مىكند < / شعر > 122 - اغنيا ونيرومندان دستورات الهى را كه عدالت وتكامل را توصيه مىكند افيون جوامع بشرى مىنامند .
< شعر > امتحان همچون تصرف دان در او تو تصرف بر چنان شاهى مجو چه تصرف كرد خواهد نقشها بر چنان نقاش بهر ابتلا < / شعر > 123 - آزمايش هر موضوعى با نوعى از تصرف در آن موضوع همراه است .
< شعر > متحد نقشى ندارد اين سرا تا كه مثلى وا نمايم مر تو را هم مثال ناقصى دست آورم تا ز حيرانى خرد را وا خرم < / شعر > 124 - در اين جهان هستى هيچ دو موجودى كاملًا مثل يكديگر نيستند ، لذا تشبيهات وتمثيلات همه وهمه در هر قلمرو كه تصور شود تقريبى وبراى تفهيم وتفهيم است .
< شعر > در صف معراجيان گر بيستى چون براقت پر گشايد نيستى نى چو معراج زمينى تا قمر بلكه چون معراج كلكى تا شكر < / شعر > 125 - بالا برويد وبه كمال برسيد ، نه از زمين به ماه ، اين بالا رفتن احتياج

41