< شعر > ( ( 972 ) ) زان كه آن مسّ زر اندود آمده ست ظاهرش نور اندرون دود آمده ست ( ( 973 ) ) چون رود نور وشود پيدا دخان بفسرد عشق مجازى آن زمان چون شود پيدا دخان غم فزا بفسرد نى عشق ماند نى هوا ( ( 974 ) ) وا رود آن حس سوى اصل خود جسم ماند گنده ورسوا وبد ( ( 975 ) ) نور مه راجع شود هم سوى ماه وا رود عكسش ز ديوار سياه نى در او نورى بود نى زندگى نى جمالش ماند وفرخندگى ( ( 976 ) ) پس بماند آب وگل بىآن نگار گردد آن ديوار بىمه ديووار ( ( 977 ) ) قلب را كان زر ز روى او بخست باز گشت آن زر به كان خود نشست ( ( 978 ) ) پس مس رسوا بماند دودوش رو سيه تر زو بماند عاشقش ( ( 979 ) ) عشق بينايان بود بر كان زر هر زمانى لاجرم شد بيشتر ( ( 980 ) ) زان كه كان را در زرى نبود شريك مرحبا اى كان زر لا شك فيك ( ( 981 ) ) هر كه قلبى را كند انباز كان وا رود زر تا به كان از لا مكان ( ( 982 ) ) عاشق ومعشوق مرده زاضطراب مانده ماهى رفته زان گرداب آب ( ( 983 ) ) عشق ربانى است خورشيد كمال امر نور او است خلقان چون ظلال < / شعر >

389