< شعر > جمله مىگفتند كاين مسكين مست از قضاء الله ديوانه شده است < / شعر > 104 - آرى ، خود باختگان به ظواهر فريبندهء ماديات مربيان الهى را ديوانه مىدانند كه خود را با نصيحت كردن آنان دل خوش مىدارند .
< شعر > هر نفر را بر طويلهء خاص او بسته‌اند اندر جهان جستجو < / شعر > 105 - باغ سر سبز جهان طبيعت براى جانوران انسان نما طويله هايى است با آخورهاى گوناگونش .
< شعر > هر كه را مردم سجودش مىكنند زهرها در جان او مىآكنند < / شعر > 106 - اگر به جان خود علاقه داريد ونمىخواهيد كه مردم مسمومش كنند ، نگذاريد كسى زانو در مقابل شما به زمين بزند .
< شعر > عمر خود را در چه پايان برده اى قوت وقوّت در چه فانى كرده اى گوهر ديده كجا فرسوده اى پنج حس را در كجا پالوده اى گوش وچشم وهوش وگوهرهاى عرش خرج كردى چه خريدى تو ز فرش < / شعر > بياييد پيش ، واز عهدهء مسئوليت اين همه نيروها ووسايل كه براى تكامل در زندگى به شما بخشيده بوديم بر آييد .
< شعر > در هواى آن كه گويندت زهى بسته‌اى بر گردن جانت زهى < / شعر > 107 - به هواى آن كه به شما زهى وآفرين بگويند ، زنجير گران بار به گردن جان خود نبنديد .
< شعر > لطف شير وانگبين عكس دل است هر خوشى را آن خوش از دل حاصل است پس بود دل جوهر وعالم عرض سايهء دل كى بود دل را غرض < / شعر > 108 - همهء مزاياى جهان طبيعت چه مادى خالص وچه موضوعات ارزشى مزيت ولطف خود را مرهون ساختمان مادى وروحى انسان مىباشند ، بنا بر اين سايه هايى براى روح آدمى محسوب مىشوند وبديهى است كه سايهء چيزى هدف آن چيز نخواهد بود .

38