انسان در مقابل آن ، در جملات فوق ديده مىشود كه مىفرمايد :
« انجام تكليف الهى ، اساس حيات انسان است .
اگر قضاى الهى موافقش باشد ، اين انجام تكليف الهى هم در نقشهء كلى جهان نمودار مىشود وهم در پشت پردهء نقشهء كلى جهان از راه جويبار روح به اقيانوس ابديت مىپيوندد واگر انجام تكليف الهى در نقشهء كلى جهان هستى موافق نباشد .
تنها از پشت پردهء نقشهء جهان از راه جويبار روح به اقيانوس ابديت مىپيوندد . اين مضمون عالىترين اصل محرك است كه بايستگى آدمى را در مقابل نقش قضا وقدر بيان مىكند .
4 - پس از خروج حسين از مكه ، والى مكه عمرو بن سعيد نامه‌اى به آن حضرت مىفرستد كه برگرد ومن از اهل عراق در بارهء تو وفايى نمىبينم وحركت تو به سوى عراق شكاف در ميان مسلمانان ايجاد خواهد كرد . برگرد من به شما امان مىدهم واز هر گونه محبت ونيكو كارى ودوستى با من برخوردار خواهى گشت .
امام حسين در پاسخ او مىنويسد : « كسى كه دعوت به سوى خدا مىكند وعمل صالح انجام مىدهد وخود را يكى از مسلمانان مىداند ، از خدا وپيامبرش نگسيخته است . تو مرا به امان ومحبت واحسانت دعوت مىكنى ، بهترين امان جز امان خدا چيزى نيست وكسى كه در اين دنيا از خدا بيمى نداشته باشد ، در آخرت از امان خدا بهره مند نخواهد گشت . اگر مقصود ونيت تو از نامه‌اى كه به من نوشته‌اى خير خواهى واقعى است ، خدا تو را در دنيا وآخرت پاداش خير دهاد » [1] حقيقت پايدارى كه در اين جملات نهفته است ، دو چيز است :
يك - اين است كه اگر زندگانى با تمام شئونش روى محاسبات الهى نباشد ، گسترش ميدان حيات هر اندازه هم وسيع وجالب باشد ، از هدف اعلاى زندگى بركنار است .
دو - بايد حقيقت وارزش عمل تنها با نيت سنجيده شود .

[1] تاريخ طبرى ، نقل از مقتل عبد الرزاق مقرم ، ص 106 . .

306