در معنى حديث « موتوا قبل ان تموتوا » وتفسير بيت حكيم سنايى < شعر > بمير اى دوست پيش از مرگ اگر مىزندگى خواهى كه ادريس از چنين مردن بهشتى گشت پيش از ما ( ( 723 ) ) جان بسى كندى واندر پرده اى زان كه مردن اصل بُد ناورده اى ( ( 724 ) ) تا نميرى نيست جان كندن تمام بىكمال نردبان نايى به بام ( ( 725 ) ) چون ز صد پايه دو پايه كم بود بام را كوشنده نامحرم بود ( ( 726 ) ) چون رسن يك گز ز صد گز كم بود آب اندر دلو از چَه كى رود ( ( 727 ) ) غرق اين كشتى نيابى اى امير تا كه ننهى اندرو من الاخير ( ( 728 ) ) من آخر اصل دان كان طارق است كشتى وسواس وغى را غارق است ( ( 729 ) ) آفتاب گنبد ازرق شود كشتى هُش چون كه مستغرق شود ( ( 730 ) ) چون نمردى گشت جان كندن دراز مات شو در صبح اى شمع طراز ( ( 731 ) ) تا نگشتند اختران ما نهان دان كه پنهان است خورشيد جهان ( ( 732 ) ) گرز بر خود زن منى را درشكن زان كه پنبهء گوش آمد چشم تن ( ( 733 ) ) گرز بر خود مىزنى هم اى دنى عكس توست اندر فعالم اين منى ( ( 734 ) ) عكس خود در صورت من ديده اى در قتال خويش در پيچيده اى ( ( 735 ) ) همچو آن شيرى كه در چَه شد فرو عكس خود را خصم مىپنداشت او ( ( 736 ) ) نفى ، ضد هست باشد بىشكى تا ز ضد ضد را بدانى اندكى ( ( 737 ) ) اين زمان جز نفى ضدّ اعلام نيست اندر اين نشئه دمى بىدام نيست ( ( 738 ) ) بىحجابت بايد آن اى ذو لباب مرگ را بگزين وبر در آن حجاب ( ( 739 ) ) نى چنان مرگى كه در گورى روى مرگ تبديلى كه در سورى روى ( ( 740 ) ) مرد چون بالغ شد آن طفلى بمرد روميى شد سبغهء زنگى سترد ( ( 741 ) ) خاك زر شد هيئت خاكى نماند غم فرح شد خار غمناكى نماند < / شعر >

276