مىداند با آزادى وقدرت مطلوب دريابد .
پيرى كه از راه مىرسد قفس تنگتر مىشود وحلقه هاى زنجير سست مىگردد ، ولى اين بار خود او از گسيختن حلقه هاى زنجير واز شكستن قفس مىهراسد ، زيرا اين گسيختن وشكستن سرانجام زندگى او را اخطار مىكند .
در امتداد چهار دورهء زندگانى ( كودكى وجوانى وميانسالى وپيرى ) چيزى كه براى او واقعيت دارد احساس اين كنم وآن كنم است كه از ميان تنها بايد از اين دالان عبور كنم مىگذرد . دانش مىاندوزد ، همان دانش به اندازهء خود ، مغز را از احساس بىقيدى به دانسته ها جلو گيرى مىكند .
ثروت ومقام وشهرت هر يك به نوبت خود زنجيرهاى مخصوص به خود را به پاى آدمى مىبندند وبا دست روياها وآرزوها واحساسات بىپايه حلقه هايش را صيقلى مىكنند وبا نور خورشيدى كه در آينده به زندگى او خواهد درخشيد زرينش مىسازند ناگهان عمر بسر آمده است .
اين مسئله ولزوم چاره جوئى آن را والتر ليپمن چنين مطرح كرده است :
معادلات حقيقت وواقعيت « يك فرد منطقى كه در دنياى حقيقى وخارج از احلام زندگى مىنمايد ، كسى است كه مىتواند بين تمايلات خويش وامكانات موجود تعادلى ايجاد كند . انسان فقط در دنياى احلام قادر به تحصيل خواسته هاى خود مىباشد ، اما در دنياى حقيقى ومادى ، شخص بايد بين آن چه كه خواهان آن است وامكانات تعادلى ايجاد كند . مىتوان گفت كه در اين جا معادله‌اى وجود دارد كه صحيح وعملى باشد چاره‌اى نيست جز آن كه طرفين معادله با يكديگر تعادل داشته باشند . » [1] اين مطلب را كه ليپمن مىگويد ، بسيار متين وعالى است ، براى تكميل همه جانبه اين معادله ووابستن آن به اساس صحيح ، اگر اين نكته را در نظر بگيريم كه

[1] فلسفه اجتماع ، والتر ليپمن ، ترجمه فخر داعى ، ص 79 . .

231