< شعر > ( ( 476 ) ) اى رفيقان ، راه ها را بست يار آهوى لنگيم واو شير شكار ( ( 577 ) ) غير تسليم ورضا كو چاره اى در كف شير نر خون خواره اى ( ( 578 ) ) او ندارد خواب وخور چون آفتاب روحها را مىكند بىخورد وخواب ( ( 579 ) ) كه بيا من باش با هم خوى من تا ببينى در تجلى روى من ( ( 580 ) ) ور نديدى چون چنين شيدا شدى ؟
خاك بودى طالب احيا شدى ( ( 581 ) ) گر ز بىسويت ندادست او علف چشم جانت چون بماندست اين طرف ( ( 582 ) ) گربه در سوراخ از آن شد معتكف كه از آن سوراخ او شد معتلف ( ( 583 ) ) گربهء ديگر همىگردد به بام كز شكار مرغ يابيد او طعام ( ( 584 ) ) آن يكى را قبله شد جولاهگى وان دگر حارس براى جامگى ( ( 585 ) ) آن يكى بىكار ورو در لا مكان كه از آن سو داديش تو قوت جان ( ( 586 ) ) كار او دارد كه حق را شد مريد بهر كار او ز هر كارى بريد ( ( 587 ) ) ديگران چون كودكان اين روز چند تا به شب بر خاك بازى مىكنند ( ( 588 ) ) خوابناكى كاو ز يقظه مىجهد دايهء وسواس عشوه اش مىدهد ( ( 589 ) ) رو بخسب اى جان كه نگذاريم ما كه كسى از خواب بجهاند تو را ( ( 590 ) ) هم تو خود را بركنى از بيخ خواب همچو تشنه كه شنود او بانگ آب ( ( 591 ) ) بانگ آبم من به گوش تشنگان همچو باران مىرسم از آسمان ( ( 592 ) ) بر جه‌اى عاشق بر آور اضطراب بانگ آب وتشنه وآنگاه خواب < / شعر >

229