حواله كردن مرغ گرفتارى خود را به مكر صياد وصياد به حرص < شعر > ( ( 557 ) ) گفت آن مرغ اين سزاى آن بود كه فسون زاهدان را بشنود ( ( 558 ) ) گفت زاهد نى سزاى آن نشاف كه خورد مال يتيمان از گزاف ( ( 559 ) ) بعد از آن نوحه گرى آغاز كرد كه فخ وصياد لرزان شد ز درد ( ( 560 ) ) كز تناقضهاى دل پشتم شكست بر سرم جانا بيا مىمال دست ( ( 561 ) ) زير دست تو سرم را راحتيست دست تو در شكر بخشى آيتيست ( ( 562 ) ) سايهء خويش از سر من بر مدار بىقرارم بىقرارم بىقرار ( ( 563 ) ) خوابها بيزار شد از چشم من در غمت اى رشك سرو وياسمن ( ( 564 ) ) گر نيم لايق چه باشد گر دمى ناسزايى را بپرسى در غمى ؟
( ( 565 ) ) مر عدم را خود چه استحقاق بود كه بر او لطفت چنين درها گشود ( ( 566 ) ) خاك گرگين را كرم آسيب كرد ده گهر از نور حس در جيب كرد ( ( 567 ) ) پنج حسّ ظاهر وپنج نهان كه بشر شد نطفهء مرده از آن ( ( 568 ) ) توبه بىتوفيقت اى نور بلند جز به ريش توبه نبود ريشخند ( ( 569 ) ) سبلتان توبه يك يك بركنى توبه سايه است وتو ماه روشنى ( ( 570 ) ) اى ز تو ويران دكان ومنزلم چون ننالم چون بيفشارى دلم چون كه بىتو نيست كارم را نظام بىتو هرگز كار كى گردد تمام ( ( 571 ) ) چون گريزم زان كه بىتو زنده نيست بىخداونديت بود بنده نيست ( ( 572 ) ) جان من بستان تو اى جان را اصول زان كه بىتو گشته‌ام از جان ملول ( ( 573 ) ) عاشقم من بر فن ديوانگى سيرم از فرهنگ واز فرزانگى ( ( 574 ) ) چون بدرّد شرم گويم راز فاش چند از اين صبر وزحير وارتعاش ( ( 575 ) ) در حيا پنهان شدم همچون سجاف ناگهان بجهم ز زير اين لحاف < / شعر >

228