< شعر > پس دعاى خشك هل اى نيك بخت كه فشاند دانه مىخواهد درخت < / شعر > 14 - بكوشيد ودانه ها را بكاريد واز محصولش بهره بردارى كنيد ، آن گاه مقدارى از همان محصولها را بكاريد ، اين است دعاى عملى شما به بارگاه ربوبى .
< شعر > عاشقان لعبتان پر قذر كرده قصد خون وجان يكدگر ويس ورامين ، خسرو وشيرين بخوان تا چه كردند از حسد آن ابلهان پس فنا شد عاشق ومعشوق نيز كه نه چيزند وهواهاشان نه چيز < / شعر > 15 - عشقهاى مجازى نوعى بيمارى روانى است كه طرفين عشق را به تباهى مىكشاند .
< شعر > آتشى بودش نمىدانست چيست ليك چون شمع از تف آن مىگريست < / شعر > 16 - گاهى آتشهاى مرموزى در درون آدمى زبانه مىكشد وانسان جز سوز واشك چيزى از آنها نمىداند .
< شعر > مىرود هر روز در حجرهء برين تا ببيند چارقى با پوستين زان كه هستى سخت مستى آورد عقل از سر شرم از دل مىبرد < / شعر > 17 - اگر هستى انسان با آگاهى به موقعيت خويش در جهان توام نباشد ، مستى است .
< شعر > وصف آن سنگى نماند اندر او پر شود از وصف خور او پشت ورو بعد از آن گر دوست دارد خويش را دوستى خور بود آن اى فتا ور كه خود را دوست دارد او به جان دوستى خويش باشد بىگمان < / شعر > 18 - نخست من خود را صيقلى كنيد تا بتواند خالق انسان ومحبتها را نشان بدهد ، در اين هنگام كه عظمت وجود خود را ديديد ، به وجود خويش محبت خواهيد ورزيد ، وقتى كه خودتان را دوست داشتيد مىتوانيد ادعا كنيد كه ديگران را نيز دوست مىداريد . جز اين اصل هر چه در لزوم محبت انسانها گفته شود شعر است ورويا ، < شعر > آن ز عشق جان دويد واين ز بيم عشق كو وبيم كو فرق عظيم < / شعر >

22