< شعر > نيستى بايد كه آن از حق بود تا كه بيند اندر آن حس احد ( ( 229 ) ) ليس للجن ولا للانس ان تنفذوا من حبس اقطار الزمن ( ( 230 ) ) لا نفوذ الا به سلطان الهدى من تجاويف السماوات العلى ( ( 231 ) ) لا هدى الا به سلطان يقى من خراس الشهب روح المتقى ( ( 232 ) ) هيچ كس را تا نگردد او فنا نيست ره در بارگاه كبريا ( ( 233 ) ) هست معراج فلك اين نيستى عاشقان را مذهب ودين نيستى ( ( 234 ) ) پوستين وچارق آمد از نياز در طريق عشق محراب اياز ( ( 235 ) ) گر چه او خود شاه را محبوب بود ظاهر وباطن لطيف وخوب بود ( ( 236 ) ) گشته بىكبر وريا وكينه اى حسن سلطان را رخش آيينه اى ( ( 237 ) ) چون كه از هستى خود مفقود شد منتهاى كار او محسود شد ( ( 238 ) ) زان قوىتر بود تمكين اياز كه ز خوف از كبر كردى احتراز ( ( 239 ) ) او مهذب گشته بود وآمده كبر را ونفس را گردن زده ( ( 240 ) ) يا پى تعليم مىكرد آن حيل يا براى حكمتى دور از وجل ( ( 241 ) ) يا كه ديد چارقش زآن شد پسند كز نسيم نيستى هستى است بند ( ( 242 ) ) تا گشايد دخمه بر اين مردگان تا بيابد بوى عيش آن جهان ( ( 243 ) ) ملك ومال واطلس اين مرحله هست بر جان سبك رو سلسله ( ( 244 ) ) سلسلهء زرّين بديد وغرّه گشت ماند در سوراخ چاهى جان ز دشت ( ( 245 ) ) صورتش جنت به معنى دوزخى افعى پر زهر ونقشش گل رخى ( ( 246 ) ) گرچه مؤمن را سقر ندهد ضرر ليك هم بهتر بود زانجا گذر ( ( 247 ) ) گرچه دوزخ دور دارد زو نكال ليك جنّت به ورا فى كل حال ( ( 248 ) ) الحذر اى ناقصان زين گل رخى كاو نگاه صبح آمد دوزخى الفرار اى غافلان زان گلشنى كاو حقيقت بدتر است از گلخنى زينهار اى جاهلان زان گل شكر كه بسوزاند دهان را چون شرر < / شعر >

142