4 - تكرار و استمرار اين حال است كه موجب لذت بيشترى مىگردد ، و اين مرحله در نتيجهء زيادى رياضت و تزكيه نفس پيش رفت مىكند .
5 - سپس اين حالت آن اندازه دوام و استمرار پيدا مىكند كه ديگر براى نمودار شدن آن حال لذت بخش احتياجى به توجهات معين پيدا نمىكند ، از انگيزه هاى متفرقه هم مىتواند به جانب قدس الهى بگرايد ، تدريجاً و با پيش رفت اين حال حق جل و علا را در همه اشياء مىبيند .
6 - در مرحله فوق هنوز انگيزه‌اى ايجاد كننده يا نابود كننده حال در او تأثير مىبخشد ، و هر يك به نوبت خود مىتواند حال را از او بگيرد ، يا آرامش او را به هم بزند و در او حال ايجاد كند .
ولى هنگامى كه رياضت بيشتر طول بكشد ، ديگر انگيزه ها حالت موقت بودن را از دست داده ، به مرحله‌اى مىرسد كه « اوقات » يا حال به آرامش مبدل مىگردد ، بارقه هاى زود گذر و ناچيز به روشنايى آشكارى تبديل مىشود . معرفت ثابتى بر او دست مىدهد ، گويى از يك صحبت دائمى با حق بهره مند گشته است .
از به جهت و سرور اين صحبت كاملًا بهره مىبرد . و هنگامى كه اين آرامش و اين توجه از او زائل مىشود ، مانند اين كه از اوج عالى رو به پايين نزول كند در حال تأسف و تحير بر مىگردد .
7 - تا مرحله فوق كاملًا « خود » براى خويش آشكار نشده بود ، اكنون تدريجاً و با غوطه خوردن در اين مرحله از عرفان ، ظهور « خود » بر خويش تقليل پيدا مىكند ، او در حالى كه از صحنه ظاهرى طبيعت ، روح خود را غائب كرده است ، خود را حاضر مىبيند ، و در حالى كه كوچ كرده ايستاده به نظر مىرسد .
8 - در اين مرحله ديگر از عنوان اوقات و حال گاه گاهى بالاتر رفته اين اين حالت عرفان را هر وقت بخواهد در خود درمى يابد ، يعنى تماس مستقيم با حق جلت عظمته در اختيار او قرار مىگيرد .
9 - هنگامى كه رياضت به حد نصاب خود رسيد و نائل شد به آن چه كه مىخواست ،

632