در بيان تفسير قول سنايى روح الله تعالى روحه < شعر > بهر چه از راه وامانى چه كفر آن حرف و چه ايمان بهر چه از دوست دور افتى چه زشت آن نقش چه زيبا < / شعر > فى معنى قول النَّبىّ سعداً لغيور و انا اغير منه و الله تعالى منى و من غيرته حرم الفواحش ما ظهر منها و ما بطن .
< شعر > ( ( 1763 ) ) جمله عالم ز ان غيور آمد كه حق برد در غيرت برين عالم سبق ( ( 1764 ) ) او چو خان است و جهان چون كالبد كالبد از جان پذيرد نيك و بد ( ( 1765 ) ) هر كه محراب نمازش گشت عين سوى ايمان رفتنش ميدان تو شين ( ( 1766 ) ) هر كه شد مر شاه را او جامه دار هست خسران بهر شاهش اتّجار ( 1 ) ( ( 1767 ) ) هر كه با سلطان شود او همنشين بر درش شستن ( 2 ) بود حيف و غبين ( 3 ) ( ( 1768 ) ) دست بوسش چون رسيد از پادشاه گر گزيند بوس پا باشد گناه ( ( 1769 ) ) گر چه سر بر پا نهادن خدمت است پيش آن خدمت خطا و زلَّت است ( ( 1770 ) ) شاه را غيرت بود بر هر كه او بو گزيند بعد از آن كه ديد رو ( ( 1771 ) ) غيرت حق بر مثل گندم بود كاه خرمن غيرت مردم بود ( ( 1772 ) ) اصل غيرتها بدانيد از اله آن خلقان فرع حق بىاشتباه ( ( 1773 ) ) شرح اين بگذارم و گيرم گله از جفاى فرع آن نگار ده دله ( ( 1774 ) ) نالم ايرا نالها خوش آيدش از دو ناله و غم بايدش ( ( 1775 ) ) چون ننالم تلخ از دستان او ؟
چون نيم در حلقهء مستان او ( ( 1776 ) ) چون نباشم همچو شب بىروز او بىوصال روى روز افروز او ( ( 1777 ) ) ناخوش او خوش بود در جان من جان فداى يار دل رنجان من < / شعر >

( 1 ) اتّجار تجارت كردن . . ( 2 ) شستن : مخفف نشستن . . ( 3 ) غبين مغبون . .

759